Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

prison break

έχει πέσει μαζική υστερία με την είσοδο μας στο ΔΝΤ λες και οι περισσότεροι που το σχολιάζουν θα επηρεαστούν απ' όλο αυτό. φυσικά και δεν πρόκειται να σχολιάσω τίποτα. δεν θα το παίξω και έξυπνη κιόλας ότι ξέρω τι ακριβώς σημαίνει όλο αυτό, τι είναι τα σπρεντς και πόσα είναι τα επιτόκια του δανεισμού και..σκέτη βαρεμάρα. μπορεί να ακούγομαι πιο ρηχή και από το ρέμα που έχω απέναντι από το σπίτι μου, αλλά τελευταία έχω βάλει σκοπό να αποδέχομαι τον εαυτό μου και τις απόψεις μου όπως ακριβώς είναι, χωρίς να μου επιτρέπω πισωγυρίσματα του στιλ: "μήπως να κάνω λάθος?", "μήπως αυτό που πιστεύω δεν είναι τελικά σωστό?", "μήπως να το ξανασκεφτώ?". και όχι, δεν αναφέρομαι σε μικρά και επιπόλαια πιστεύω, αλλά σε άλλα πολύ πολύ βασικά που έχουν καταλήξει να δομούν τον χαρακτήρα μου.
χτες το βράδυ έγινα πολύ έξαλλη. με αφορμή μια αυθόρμητη συζήτηση εκνευρίστηκα τόσο πολύ που μετά κατέληξα να είμαι πιο πολύ εκνευρισμένη που εκνευρίστηκα.
η συζήτηση αφορούσε (τι άλλο?) την κοινωνία μας. εγώ υποστήριζα ότι υπάρχει ένα είδος κοινωνικόυ ρατσισμόυ που τον βιώνουμε καθημερινά παντού και η άλλη πλευρά μου έθεσε την πολύ απλή ερώτηση του "τι δηλαδή θα ήθελα να κάνω που δεν μπορώ να το κάνω?".
που, πως και πόσο νιώθω ότι η κοινωνία καταπιέζει την προσωπικότητα, και θέτει φραγμούς στα όνειρα μου?
λίγο ο πολύ γρήγορος ρυθμός της συζήτησης , λίγο ότι πηδάγαμε από το ένα θέμα στο άλλο χωρίς να προλαβαίνω να συντάξω τις σκέψεις μου και να επιχειρηματολογήσω ανάλογα, δεν απάντησα τίποτα. δεν είχα τι να απαντήσω. εκείνη την στιγμή ένιωσα ότι όντως, αν το καλοσκεφτώ προσωπικά δεν καταπιέζομαι πουθενά, μπορώ να εκφραστώ απολύτως ελεύθερα και θεωρητικά μπορώ να κάνω οτιδήποτε θέλω. οτιδήποτε όμως. αυτό το πόρισμα που προέκυψε από την σιωπή μου κλώτσαγε μέσα μου λίγες ώρες αργότερα (μέχρι σήμερα το πρωί βασικά, μελάνιασα!) οπού μόνη μου πλέον και πολύ πιο ήρεμη από χτες προσπάθησα να βάλω τον "πολύ ελεύθερο κοινωνικά" εαυτό μου στα παπούτσια μιας συνομήλικης μου ομοφυλόφιλης που τι πιο φυσιολογικό από το να θέλει να εκφράσει και να εκδηλώσει τον ερωτά της όπως ακριβώς κάνω εγώ, η "απαλλαγμένη από κάθε κοινωνική απαγόρευση", και ουπς! τι έκπληξη, σκέφτηκα ότι δεν μπορεί να το κάνει. αμέσως το μυαλό μου κατακλύστηκε από άπειρα παραδείγματα για το τι τελικά μπορώ να κάνω και τι όχι. μπορώ να πάω να κάνω ένα μανίκι τατουάζ χωρίς να σημαίνει ότι θα πρέπει να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου φορώντας μαρκυμάνικα? μπορώ μ΄αυτό το τατού να πάω να διεκδικήσω μια δουλεία σαν υψηλόβαθμο στέλεχος εταιρίας χωρίς η υπεύθυνη του HR να με κοιτάει λες και έχω μόλις βγει από τις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού? μπορώ? μπορώ να πω στον διπλανό μου στο κλαμπ να μην καπνίζει γιατί με ενοχλεί ο καπνός και γιατί με κάνει αυτόματα υποψήφια για καρκίνο? μπορώ να πω στον οδηγό που παρκάρει το αμάξι του μπροστά ακριβώς από την διάβαση πεζών ότι δεν χωράω να περάσω? μπορώ να απαιτήσω περισσότερα λεφτά, όχι για τα ωραία μου τα μάτια, αλλά επειδή τα αξίζω και έχω περάσει την μίση μου μέχρι τώρα ζωή να διαβάζω για να τα κατακτήσω μια μέρα?
θεωρητικά μπορώ. μπορώ να κάνω ότι θέλω. μπορώ να αποκτήσω ότι θέλω. μπορώ να πω ότι θέλω και να διεκδικήσω ότι (νομίζω) ότι μου αξίζει.
τότε γιατί δεν το κάνω? γιατί με ενδιαφέρει τελικά τι θα σκεφτεί για μένα η υπεύθυνη του HR ή ο διπλανός καπνιστής?
ψάχνω να βρω ένα συμπέρασμα για να καταλήξω κάπου μ' αυτό το ποστ, αλλά και μ΄αυτό το θέμα μέσα στο μυαλό μου. δεν βρίσκω. ίσως φταίει ότι ακούω και καθ΄όλη την διάρκεια που το γράφω μπαντ ριλιτζιον και όπως και να΄χει έχω επαναστατικές διαθέσεις.
μεγαλύτερη διάθεση έχω βέβαια να φύγω από το γραφείο μιας και είναι Παρασκευή έξι το απόγευμα. και αυτό ακριβώς θα κάνω. περισσότερους προβληματισμούς από Δευτέρα.
χαβ α μπλαστ!

ΥΓ. σίγουρα υπάρχει κάτι που να μας καταπιέζει, κάπου κρυμμένο μέσα μας. όλοι είμαστε έστω και λίγο δέσμιοι της εικόνας και του εαυτού μας. και αυτό ίσως να είναι η μεγαλύτερη φυλακή μας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου