μόλις τελείωσα το ξεφύλλισμα της λίστα των είκοσι καλύτερων εταιρειών για να δουλεύεις (εν έτη 2010 σημειώνω εγώ) και είμαι ένα ράκος. καταρχήν ο τίτλος της έρευνας από μόνος του μπορεί να με οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στο τρελοκομείο (μόλις δύο λεπτά από το γραφείο μου...μην είναι στρατηγική η τοποθεσία του αναρωτιέμαι?)γιατί αν το καλοσκεφτούμε, δεν θα έπρεπε να ψάχνουμε πρώτα απ'όλα για τα "τέλεια μέρη να ζούμε", τους "τέλειους (συν)ανθρώπους να ζούμε μαζί", κτλ. αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσεις...
η λίστα αυτή λοιπόν έχει το τοπ 10 των εταιρειών με 250 και πάνω εργαζόμενους, και το τοπ 10 με 240 εργαζόμενους και κάτω. τα κριτήρια που βαθμολόγησαν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι την εταιρεία τους, είναι: η αξιοπιστία, ο σεβασμός (τα λιγότερα αστέρια σε ΟΛΕΣ τις εταιρείες), η δικαιοσύνη, η περηφάνια (αυτό δεν μπόρεσα να το καταλάβω ποτέ εκτός από τότε στο σχολείο που κυκλοφορούσε ένα φορτηγό καθαρισμού βόθρων με τη επωνυμία "Ευθυμίου" όπου Ευθυμίου λέγανε τον τότε υπουργό παιδείας ο οποίος μας είχε βγάλει την ψυχή με τις μεταρρυθμίσεις του), και τέλος η συντροφικότητα (επίσης με τα λιγότερα αστέρια).
δίπλα ένα κείμενο συγκεκριμενοποιεί τους λόγους που αυτή η εταιρεία βρίσκεται στη τάδε θέση, οι οποίοι μεταξύ άλλων είναι η κοινωνική ευθύνη της συγκεκριμένης, η "ανθρωποκεντρική" πολιτική της, οι ίσες ευκαιρίες μεταξύ ανδρών και γυναικών σε θέσεις εξουσίας κτλ.
διαβάζοντας το, ένιωθα την Αλέκα Παπαρήγα να ξυπνά ("ξυπνάς μέσα μου το ζώο") και άρχισα να αντιμετωπίζω όλα τα υποτιθέμενα δώρα και όλες τις υποτιθέμενες προσφορές που δίνουν τάχα μου γενναιόδωρα οι εταιρείες στους υπαλλήλους τους (μπόνους για πωλήσεις, μπόνους για γέννες και γάμους, μπόνους για νηπιακούς σταθμούς και γυμναστήρια, επιπλέον άδειες τοκετού και λοχείας κτλ.)να ψάχνω μανιωδώς να βρω κάτι να βρωμάει πίσω απ'ολα αυτά, να προσπαθώ να κρεμαστώ από την άθλια δικαιολογία του ότι "αφού όλα αυτά είναι δεδομένα, ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι δε-δο-μέ-να σε κάθε εργασιακή σχέση, γιατί η βράβευση γίνεται μόνο σε 20 εταιρείες και όχι σε όλες?"
η αλήθεια είναι πως όσο πικρόχολη και να ήθελα να γίνω, δεν μπόρεσα τελικά να σκεφτώ κάτι (τόσο) μεμπτό, κάτι (τόσο)τραγικό που να με κάνει να νιώσω καλύτερα. καλύτερα για το περιβάλλον της δουλείας που δεν πρόκειται ποτέ να δουλέψω, για τα μπόνους που δεν πρόκειται ποτέ να πάρω, για το λιγότερο ωράριο λοχείας που ποτέ δεν θα απολαύσω κτλ. ίσως κατά βάθος να ήθελα και εγώ πολύ να δουλεύω σε μια εταιρεία που να σέβεται το γεγονός ότι θέλω να γυρίζω σπίτι μου πρώτου να έχει βραδιάσει, η μια εταιρεία που να εκτιμά τον κόπο μου και σέβεται την παρουσία μου, ίσως θα ήθελα και εγώ πολύ να δουλεύω σε μια εταιρεία που να αναγνωρίζει τα αυτονόητα..ίσως και απλά να μην είμαι καθόλου ικανοποιημένη με την μέχρι τώρα "καριέρα" μου.
ίσως. αλλά ίσως και όχι. ειδικά μετά την ανακοίνωση ότι σε λίγο καιρό θα πρέπει να οργανώσουμε ένα τέλειο μασιβ μπιτς πάρτι. ίσως όχι μετά από τις πρώτες δειλές συζητήσεις για διακοπές. ίσως τελικά αυτή η απόφαση (η δουλειά δεν φέρνει την ολοκλήρωση σε κανένα απολύτως επίπεδο. ίσως μόνο στο βιοτικό αλλά αυτό είναι μια άλλη τεράστιααα συζήτηση) που έχω πάρει τα τελευταία χρόνια να είναι πολύ πιο συνειδητή απ'ότι πίστευα
ίσως και να κατάλαβα τελικά γιατί γράφω αυτό το μπλογκ και το ονόμασα έτσι: για να μπορώ να γκρινιάζω χωρίς φόβο και με πολύ πάθος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου