αναμνήσεις 1ης μέρα απο την (προσπαθώ-απεγνωσμένα-να-φτάσω) Φλωρεντια
11 ώρες και μόνο 1 φορά τουαλέτα αργότερα ακόμα δεν έχω φτάσει. και όχι δεν πάω για Πάσχα στις εξωτικές Μαλδίβες, στην ταπεινή και άκρως αναγεννησιακή (όπως μας πληροφορεί η ξεναγός μας) Φλωρεντία πάω. φυσικά εάν είχα πάρει την απόφαση (και αν μπορούσα οικονομικά) να πάω κάπου στον Ατλαντικό, ακόμα και τόσες ώρες μετά όχι μόνο θα είχα φτάσει, αλλά θα είχα προλάβει να μαυρίσω κιόλας κάτω από τον καυτό ήλιο.
αντί για όλα αυτά όμως, είμαι κολλημένη σε ένα πούλμαν , που είναι κολλημένο σε ένα ατελείωτο τούνελ του οποίου η άκρη δεν φαίνεται ούτε με κιάλια, μέσα στο οποίο (και στο τούνελ αλλά και στο πούλμαν) η θερμοκρασία ανεβαίνει επικίνδυνα. όσο για την δική μου? πλησιάζει στο σημείο βρασμού.
ακινητοποιημένη λοιπόν, μαζοχίζω τον εαυτό μου με το να σκέφτομαι και να επαναλαμβάνω χαμηλόφωνα, περίπου 15 φορές για τιμωρία τα εξής πορίσματα: "όταν πρόκειται για μεγάλες αποστάσεις-μην ξαναπάς ποτέ και πουθενά οδικώς", "οι διακοπές σε ένα άλλο μέρος πλην αυτό του σπιτιού σου είναι μόνο ταλαιπωρία. η λέξη ξεκούραση δεν περιλαμβάνεται σε καμία απολύτως πρόταση". ο διαλογισμός και το νοητικό αυτομαστίγωμα μου διακόπτεται από μια ανεπαίσθητη (προς το παρόν) βουή που όχι δεν είναι οι μηχανές των αυτοκινήτων που παίρνουν σιγά σιγά μπρος, αλλά μια γκρίνια από τα έγκατα του πούλμαν. προσθέτω στο νοητικό μου αυτομαστίγωμα αλλά μια τιμωρία: "δεν υπάρχει (νομίζω) λαός που να γκρινιάζει πιο πολύ και πιο πολύ χωρίς λόγο από τους Έλληνες". και για τις επόμενες 4 μέρες θα είμαι αναγκασμένη να συνυπάρχω με 32 από δαύτους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου