φεύγοντας από το γραφείο περίπου στις 6:30 ακόμα δεν έχω συνηθίσει να φοράω τα γυαλιά ηλίου μου, που είναι πλέον απαραίτητα άλλο ένα σημάδι ότι το καλοκαίρι είναι πολύ κοντά.
πήρα την γνωστή διαδρομή με τα πόδια, αυτή την φορά από την Μιχαλακοπούλου και βγήκα στο Χίλτον το απόγευμα ήταν υπέροχο και δεν με ενοχλούσε ούτε ο καφές που πάγωνε το χέρι μου. μπροστά από τον Ευαγγελισμό περνάει ένα ποδήλατο με πολύ γρήγορη ταχύτητα από δίπλα μου. Μέτα από την Ιταλία που ΟΛΟΙ κυκλοφορούν με ποδήλατα, σχεδόν ζήλεψα που δεν αποφασίζω και εγώ να κυκλοφορώ με το ποδήλατο μου. δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω το ντει ντριμιγκ μου και βλέπω μια κοπέλα να στέκεται στην άκρη του πεζοδρομίου και να κοιτάει την γάμπα της. δεν πέρασαν πολλά δευτερόλεπτα μέχρι να καταλάβω ότι ο ποδηλάτης με την ιλιγγιώδη (για το πεζοδρόμιο που κυκλοφορούσε) ταχύτητα είχε πιτσιλίσει τα πόδια της κοπέλας, το καλσόν, την φούστα της. την είχε κάνει χάλι. φτάνω εκεί και πάω να της προσφέρω χαρτομάντιλα για να σκουπιστεί και διαπιστώνω ότι είναι ξένη.ντράπηκα πολύ εκ μέρους του ποδηλάτη και φεύγοντας αναθεώρησα την φαντασίωση μου για το ποδήλατο γιατί καλά τα ποδήλατα και το ερμπαν λαιφσταιλ, αλλά τι να τα κάνεις αν δεν υπάρχει σεβασμός?
παρακάτω συναντώ μια πορεία του Π.Α.Μ.Ε. και μέχρι να προπορεύτω προχωράω μαζί τους (εγώ στο πεζοδρόμιο και αυτοί στον δρόμο, που έχουν κλείσει με όλο το αγωνιστικό θάρρος και θράσος που διαθέτουν-ενώ στον δρόμο γίνεται ο κακός χαμός από την ακινησία που έχουν προκαλέσει) και παράλληλα σκέφτομαι πως είναι δυνατόν να νιώθουν και να μπορούν 10-15 άνθρωποι να κλείνουν έναν πολύ κεντρικό δρόμο του κέντρου της Αθήνας και να κάνουν την πορεία τους, κουνώντας τις σημαίες τους, και φωνάζοντας τα συνθήματα τους.
φτάνοντας στην πλατεία συντάγματος το κέντρο της πόλης μοιάζει με ερειπωμένο σκηνικό γουέστερν ταινίας και εκεί που περιμένω να δω δύο αιμοσταγείς καουμπόι, ακούω ξαφνικά από "κάπου" Νταλάρα. όση λογική μου έχει απομείνει κάνει φτερά όταν ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι ΟΛΗ η πλατεία συντάγματος είναι κλειστή από απεργούς και διαδηλωτές και ότι ομάδες σαν αυτήν που συνάντησα στον δρόμο καταφτάνουν απ' όλα τα στενά περιμετρικά της πλατείας. μια κυρία (εκπρόσωπος του ΠΑ.Μ.Ε.φαντάζομαι) ουρλιάζει από τα μεγάφωνα (διαπιστώνω ότι υπάρχουν μεγάφωνα ΠΑ-ΝΤΟΥ τελικά) συνθήματα για το δίκαιο του-ταλαίπωρου-εργάτη και εργαζομένου και εκεί που προσπαθώ να καταλάβω τι σχέση μπορεί να έχουν όλες αυτές οι φασιστικές τεχνικές πλύσης εγκεφάλου με τα αριστερά πιστεύω και με τα δίκαια των εργαζομένων, ξαφνικά ακούω το "της δικαιοσύνης ήλιε" από τα ίδια μεγάφωνα που λίγο πριν ούρλιαζε η συνδικαλίστρια.
στην πλατεία επικρατεί ένας πανικός, αμάξια κάνουν επί τόπου και βγαίνουν στην αντίθετη λωρίδα, περαστικοί περπατάνε και χαζεύουν αμέριμνοι, τουρίστες βγάζουν φωτογραφίες τα πάντα, σκυλιά τεντώνονται νωχελικά στο πεζοδρόμιο και εγώ στην μέση να απορώ για ποιόν τα κάνουν όλα αυτά αυτοί, αφού κανείς τελικά δεν νοιάζεται.
κατεβαίνω προς την Ερμού και αρχίζω να ζω σε μια άλλη, παράλληλη από την συνδικαλιστική πραγματικότητα στο παραπάνω φανάρι. εδώ ο κόσμος ψωνίζει χαρωπός, και περπατάει αλα μπρατσέτα, μετανάστες έχουν καταλάβει δεξιά και αριστερά το μεγαλύτερο μέρος του πεζοδρόμου με τις απομιμήσεις τους, ένα ιβεντ γίνεται έξω από ένα μαγαζί και ο κόσμος διασκεδάζει σαν να μην υπάρχει αύριο...
ζαλίστηκα. εξοργίστηκα. μετά αποφάσισα να μην εξοργιστώ. μέτα αποφάσισα ότι όχι θα εξοργιστώ γιατί με νοιάζει. μετα αναρωτήθηκα γιατί με νοιάζει. και μέτα κατέληξα: όλος αυτός ο αχταρμάς, όλος αυτός ο χαμός, όλη αυτή η εναλλαγή συναισθημάτων, φάσεων, στιγμών είμαστε εμείς. είναι η Ελλάδα, είναι η Αθήνα. είναι οι άνθρωποι που την μια στιγμή ανησυχούν για κάτι, το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο το έχουν ξεχάσει και η ανησυχία έχει αντικατασταθεί απο ένα άλλο γεγονός, χαρμόσυνο ίσως που προέκυψε από το πουθενά, μετά συμβαίνει κάτι άλλο , μετά κάτι άλλο, μετά κάτι άλλο...
πότε όμως πατάς το ποουζ και απλά σταματάς να σκέφτεσαι και αρχίζεις να αισθάνεσαι? πότε κάνεις ένα βήμα πίσω για να φιλτράρεις τι συμβαίνει και γιατί? πότε αποστασιοποιείσαι και πότε βάζεις πάλι τον εαυτό σου μέσα στην πραγματικότητα?
τελικά λίγες ώρες αργότερα, με βρήκαν να ανάβω 28 κεράκια σε μια τούρτα και να τραγουδάω δυνατά το πιο ευτυχισμένο τραγούδι γενεθλίων στον άνθρωπο της ζωής μου. και μετά, στάθηκα ένα βήμα πίσω και το έζησα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου