Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

οπου λαλουν πολλες κοτες

νομίζω από τα χειρότερα μου πράγματα σ' αυτή την ζωή, είναι να μπλέκονται ένα εκατομμύριο άνθρωποι για να γίνει η δουλεία που κανονικά θα μπορούσε να κάνει ένας.
αυτό το ατελείωτο σου' πα-μου' πες με οδηγεί στα όρια της τρέλας με μαθηματική σχεδόν ακρίβεια. όχι μόνο δεν μπορείς να βρεις τελικά άκρη και να κάνεις την δουλεία σου, τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα με αυτό το ατέρμονο πηγαινέλα.
πόσο μάλλον όταν σ' αυτό το πηγαινέλα βασικοί πρωταγωνιστές είναι 20 γκόμενες, με πολλές φορές συγχρονισμένη περίοδο ή ακόμα χειρότερα, 20 γκόμενες εν αναμονή της συγχρονισμένης περιόδου.
γενικότερα, πιστεύω ότι ένας από τους βασικούς λόγους που επικρατεί αυτή η γενική κατάσταση ασυνεννοησίας , από τον μικρόκοσμο του γραφείου μας, μέχρι το σύνολο της χώρας, είναι γιατί ο Έλληνας από την φύση του είναι ξερόλας. ξέρει τα πάντα, έχει άποψη για τα πάντα, και φυσικά την εκφράζει με όποια ευκαιρία του δοθεί
θα μπορούσα να μιλάω μόνο με παροιμίες για το συγκεκριμένο θέμα, παροιμίες που ο "σοφός" κατά τα άλλα λαός μας έχει φροντίσει να σκεφτεί ένα εκατομμύριο χρόνια πριν, για να προβλέψει όλες αυτές τις καταστάσεις που μας έχουν οδηγήσει σ' αυτόν τον πύργο της Βαβέλ.
είναι τραγικό που για να ολοκληρώσεις μια πολύ απλή δουλεία πρέπει να μιλήσεις τρις χιλιάδες φορές στο τηλέφωνο, να συνεννοηθείς με άλλους δέκα νοματαίους και τελικά να καταλήξεις να μην την ολοκληρώσεις ποτέ μιας και στο τέλος δεν θα πάρει έγκριση.
με μια επίσκεψή μου στην τουαλέτα, όπου ως γνωστόν λαμβάνονται οι πιο σημαντικές αποφάσεις και σου έρχονται οι πιο καλές ιδέες, σκέφτηκα ότι η θέση σου στην ιεραρχία μιας εταιρείας είναι αντιστρόφως ανάλογη, όχι με τις αρμοδιότητες σου που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να είναι εξίσου υψηλές ή χαμηλές, αλλά με το έργο που τελικά παράγεις δεν είναι τυχαίο που η πιο υψηλή φιλοδοξία του μέσου Έλληνα είναι να γίνει μια μέρα διευθυντής, σε οτιδήποτε και οπουδήποτε, αδιαφορώντας προκλητικά για την φύση του αντικειμένου που θα διευθύνει (αρκεί να το διευθύνει), αφού στο μυαλό όλων μας ο διευθυντής είναι ο τύπος με τις λιγότερες ευθύνες και τις περισσότερες αποδοχές (υλικές και προσωπικές). και μεταξύ μας όχι άδικα.
στην Αγγλία κάτι που μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση είναι οι ευκαιρίες που δίνουν σε νεαρά άτομα (άνδρες ΚΑΙ γυναίκες) για πολύ υψηλές επαγγελματικές θέσεις, με πολλές ευθύνες και μεγάλο ποσοστό αναλογίας στην λήψη σοβαρών αποφάσεων. βέβαια η διαδικασία επιλογής του εκάστοτε υποψηφίου ήταν αμερόληπτη, σοβαρή και βασιζόταν σε τελείως αξιοκρατικά κριτήρια που είχαν άμεση σχέση με ικανότητες που αφορούσαν την θέση και την εταιρεία και όχι με ποιον έχει μπάρμπα ο εν δυνάμει διευθυντής.
στην Ελλάδα κάτι τέτοιο φυσικά είναι αδύνατο να συμβεί κυρίως για την αξιοκρατική επιλογή υποψηφίων, αλλά και γιατί οι περισσότεροι διευθυντές είναι δεινόσαυροι που κρατούν τις δερμάτινες καρέκλες τους με νύχια και με δόντια μη τυχόν και τους την φάει κανένας νεότερος και ενδεχομένως πιο άξιος και αποδειχθεί ότι αυτοί τελικά δεν έκαναν τίποτα.
αυτό το αλάθητο που αποδίδουμε σε όλους τις διευθυντές έχει σαν αποτέλεσμα να χρειάζονται από κάτω τους άλλους δεκαπέντε για να λύνουν και να δένουν ότι δεν μπορεί να λύσει και δέσει ο διευθυντής, όπου αυτοί οι δεκαπέντε έχουν από κάτω τους άλλους πέντε κυρίως για να τους βασανίζουν όταν ο αρχι-διευθυντής βασανίζει αυτούς και φυσικά για να κάνουν την δουλεία και αυτών αλλά και του διευθυντή
όλο αυτό το τσίρκο παρατρεχάμενων είναι αυτό που ονομάζουμε εργασιακή πραγματικότητα στην Ελλάδα του 2010, αλλά και Ελληνική κοινωνία μιας όλη αυτή η κουστωδία έχει αποτυπωθεί στο DNA μας πλέον και αντί να το χλευάζουμε και να το απομυθοποιουμε, θέλουμε να γίνουμε μέρος του, να το αναπαράγουμε και συντηρούμε, και όταν έρθει η ώρα να γίνουμε εμείς δεινόσαυροι φυσικά να κάνουμε το ίδιο.

  1. φυσικά, όπως σε όλα τα πράγματα, υπάρχουν ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ.
  2. φυσικά και δεν προσπαθώ να βγάλω την ουρά μου απ έξω μιας και πολλοί από εμάς δουλεύουν εκεί που δουλεύουν λόγω κάποιου γνωστού. άλλωστε το να βρεις δουλειά είναι απλούστατο μπροστά στο πως θα την διατηρήσεις.
  3. φυσικά και δεν αναφέρομαι στην δική μου δουλεία (που ναι μεν δεν είναι τέλεια γιατί είναι ΔΟΥΛΕΙΑ) αλλά σε δικά μου γενικότερα συμπεράσματα που έχουν αφορμή ή ίσως και σημείο εκκίνησης την δική μου δουλεία.
  4. φυσικά και αυτό το ποστ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ χαρακτηριστικό παράδειγμα του "όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια".

2 σχόλια:

  1. συμφωνω κι επαυξανω, οταν προ ετων ειχαν μελετησει την ελληνικη οικονομια και κοινωνια οικονομολογοι απο ενα εγκυρο διεθνες περιοδικο κατεληξαν στο οτι:
    μεγαλος αριθμος καιριων θεσεων κατεχεται απο ατομα χαμηλης αποτελεσματικοτητας, ικανοτητας και γνωσης του αντικειμενου αλλα μεγαλης σχετικα ηλικιας. Το αποτελεσμα ειναι να σαμποταρουν καθε εξελιξη που μπορει να αποκαλυψει το γεγονος αυτο.

    Παγκοσμια ομως genXers ειναι ακομα μειοψηφια σε θεσεις εξουσιας. Οι δεινοσαυροι καλα κρατουν, φταιει και η μαλθακοτητα της γενιας μου βεβαια που δεν συγκρουστηκε αρκετα για να ανατρεψει το κατεστημενο.

    Rumblefish

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. πολύ "συγκινητικό" σχόλιο εάν μου επιτρέπεται αυτή η λέξη. νιώθω σαν κάποιος να μου χαίδεψε τα μαλλιά ή ότι μου έδωσε ένα φιλικό "ταπ" στην πλάτη λέγοντας μου ότι όλα θα πάνε καλά.
    είναι πολύ ενθαρρύντικό πάντως που όχι μόνο σαν ενέπνευσα να σχολιάσετε, αλλά και να "αναλάβετε" και την ευθύνη για αυτή την κατάσταση.
    εγώ πάντως σας συγχωρώ αγαπητέ/ή rumblefish.

    αλήθεια γράφετε κάπου? πολύ θα ήθελα να σας διαβάσω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή