Τρίτη 20 Απριλίου 2010

οταν πηγαιναμε μαζι σχολειο

γενικά (νομίζω) ότι είμαι ένας άνθρωπος που χαίρεται με την επιτυχία των άλλων, είτε όταν οι "άλλοι" είναι φίλοι μου, είτε άτομα που δεν τα ξέρω και δεν θα τα γνωρίσω ποτέ. χαίρομαι ακόμα και όταν τους βλέπω σε διάφορες σελίδες περιοδικών, μόδας, διακόσμησης, κτλ. (ευτυχώς δεν έχω δει κανέναν να κρέμεται από μανταλάκια σε συνοικιακά περίπτερα. ακόμα.)
έτσι λοιπόν χάρηκα και με τα νέα ότι ένας γνωστός μας, αποφασίζει να ανοίξει δικό του μαγαζί. η αλήθεια είναι ότι μετά το πρώτο σοκ του στυλ "καλά τέτοιες μέρες, ποίος τολμάει να κάνει ένα τέτοιο βήμα?", ακολούθησε το δεύτερο σοκ του στυλ "καλά αυτός δεν ήταν που δούλευε στο ίδιο μπαρ δέκα χρόνια?" ακολούθησε και τρίτο σοκ "τελικά τον είχα παρεξηγήσει". και αυτό ήταν το χειρότερο απ' όλα.
χάρηκα επίσης και για τον δεύτερο γνωστό μου από τα παλιά, για τον οποίο διάβασα στο ΒΗΜΑdeco ότι έχει πάρει του κόσμου τα βραβεία για μια μικρού μήκους ταινία που έφτιαξε στα πλαίσια της αποφοίτησης του από το μεταπτυχιακό του. στην Αυστραλία και που τώρα γύρισε στην Αθήνα. με την γυναίκα του. και το παιδί/ά του.
όσο και να χαίρομαι για τις χαρές των άλλων βέβαια ,όλα τα παραπάνω, ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ μου πέσανε λίγο βαριά να τα αντέξω.
τελικά δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι έχει συμβεί. τι πήγε λάθος στην ζωή μου ή έστω τι δεν πήγε τόσο καλά όσο στις ζωές των άλλων.
οκ ομολογώ ότι ποτέ στην λίστα των προτεραιοτήτων μου για την ζωή δεν υπήρξαν η δημιουργία ταινίας, ούτε το άνοιγμα ενός μαγαζιού (οποιουδήποτε μαγαζιού ποτέ.) αλλά δεν μπορώ να μην νιώσω ένα τσίμπημα (καλής) ζήλιας για φίλους και γνωστούς που δεν " τους το είχα" και πολύ, που τελικά αποφασίζουν να κάνουν ΚΑΤΙ με την ζωή τους. ΚΑΤΙ δικό τους, ΚΑΤΙ καινούργιο, ΚΑΤΙ που να μην περιλαμβάνει την σιγουριά ενός γραφείου και μιας οθόνης υπολογιστή. ΚΑΤΙ που να μην παρέχει ούτε την ασφάλεια ενός στάνταρ ωραρίου και ενός στάνταρ μισθού (όσος και αν είναι) κάθε μήνα στον τραπεζικό σου λογαριασμό. ΚΑΤΙ πολύ περισσότερο και κυρίως ΚΑΤΙ πολύ καλύτερο απ' ότι έχω καταφέρει εγώ να κάνω.

ΥΓ. να θυμηθώ να λέω στα παιδιά μου να μην κοροϊδεύουν ΠΟ-ΤΕ κανένα παιδάκι στο σχολείο γιατί αυτό το παιδάκι μια μέρα μπορεί να γίνει πρωθυπουργός ενώ το δικό μου οδοκαθαριστής

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου