η ζωη που δεν εζησα

τελικά έχω διαπιστώσει ότι τα σαββατοκύριακα δεν ποστάρω ποτέ τίποτα και αυτό εξηγείται μόνο από το γεγονός ότι τα αντιμετωπίζω σαν διαλείμματα όχι μόνο από την δουλεία αλλά και από ολόκληρη την πραγματικότητα.
σήμερα (για άγνωστους μέχρι στιγμής λόγους) ξύπνησα πολύ αισιόδοξη, με σοβαρό πλάνο έτοιμο για το μέλλον μου, με λεπτομέρειες, αυστηρά χρονοδιαγράμματα και business plan για τα budgets, έτοιμη να κατακτήσω τα πάντα, να νικήσω τους πάντες, να ξεκινήσω να κάνω την δουλεία των ονείρων μου έτσι ώστε να καταλήξω μια μέρα να ζω την ζωή των ονείρων μου, στο σπίτι των ονείρων μου.
το σπίτι των ονείρων μου δεν είναι (πια) ένα μεγάλο σπίτι με μια μεγάλη γαλάζια πισίνα στην άκρη της οποίας θα κουνάει νωχελικά την ουρά του ένα μεγάλο λαμπραντόρ.
αντίθετα, είναι ένα ευτυχισμένο σπίτι με 40 τετραγωνικά κηπάκο (αυτό είναι το ιδανικό, αν όχι τόσα, τότε σίγουρα το μπαλκόνι μου, αν δεν έχω ούτε μπαλκόνι τότε μια γλάστρα με έναν βασιλικό θα κάνει την δουλειά) στα οποία θα καλλιεργώ τα βιολογικά λαχανικά μου, ντομάτες και μυρωδικά μαζί με χρυσάνθεμα, φρέζες και μελιτζάνες. αυτά για αρχή. άλλωστε θα έχω προσαρμόσει την διατροφή μου τόσο πολύ που οι μελιτζάνες και τα καλλιεργήσιμα βιολογικά λαχανικά θα είναι βασικοί πρωταγωνιστές της.
παρένθεση: αυτό το τριήμερο είδα τόση τηλεόραση όσο είχα να δω τα τελευταία χρόνια. το ΜΟΝΟ που άξιζε ήταν μια ενότητα σε ένα πρωινάδικο τριών τύπων που αυτοαποκαλόντουσαν "οι κηπουροί". ε! μπορεί να ήταν και η πρώτη φορά στην ζωή μου που θα ήθελα να έχω περάσει στην γεωπονική. για όσους σπουδάζουν ή έχουν αποφοιτήσει απ' αυτή την σχολή πιστεύω τώρα είναι μια τρομερή ευκαιρία να κάνουν πολύ σημαντική δουλεία στο επάγγελμα τους. άσε που ότι κάνανε ("οι κηπουροι") το κάνανε να φαίνεται τόσο εύκολο που ένιωθες ότι μπορείς να το κάνεις και εσύ.
στο σπίτι των ονείρων μου λοιπόν, δεν θα ανησυχώ για το παρκάρισμα μιας και θα βρίσκεται κάπου στο κέντρο (για να είμαι κοντά και στην δουλεία -την όποια δουλειά- αλλά και στο γυμναστήριο -αυτό ελπίζω να παραμείνει το ίδιο- για να μπορώ να πηγαίνω και σάββατα και κυριακές να κάνω πισίνα). λόγω της στρατηγικής του τοποθεσίας θα κυκλοφορώ μόνο με ποδήλατο, με καλαθάκι μπροστά και πίσω και πολλά φωτάκια για να μην με πάρουν σβάρνα όλοι οι μανιακοί οδηγοί.
το σπίτι των ονείρων μου θα έχει πολλά αναπαλαιωμένα έπιπλα τα οποία θα έχω μαζέψει εγώ από το μοναστηράκι ή από φίλους που θα τα έχουν για πέταμα και θα τα έχω κάνει κούκλες με καινούργια καλύμματα και παστέλ χρώματα.
η κουζίνα του σπιτιού των ονείρων μου θα είναι τελείως εξοπλισμένη με λογιών λογιών κουτάλες, μαχαίρια, κατσαρόλες και τηγάνια για pancakes και εγώ θα είμαι τρομερά ευτυχισμένη που θα ξέρω να μαγειρεύω τα πάντα. αλμυρά και γλυκά (είπαμε θα μένω κοντά στο γυμναστήριο και θα έχω τον χρόνο να το επισκέπτομαι κάθε μέρα). ο κωνσταντίνος δε, θα βουτάει με τα μούτρα μέσα σε όλα αυτά και έτσι θα ξεχάσει μια για πάντα την συγκλονιστική μεν, αλλά με τις τρις χιλιάδες θερμίδες ανα μπουκιά, μαγειρική της μαμάς του.
στην ζωή των ονείρων μου θα ρυθμίζω όπως θέλω εγώ την μέρα μου και την δουλεία μου, χωρίς μαλακισμένα ωράρια τα οποία να με καθηλώνουν όλη μέρα σε μια καρέκλα και να δολοφονούν την όποια δημιουργικότητα μου.
στο σπίτι των ονείρων μου θα τρέχει η κεβιν για την πρωινή της βόλτα και οι πατούσες τις θα κάνουν τον πιο χαρακτηριστικό ήχο πατούσας στο παρκέ σαν τις αμερικάνικες ταινίες που βλέπω κυριακή μεσημέρι στο star.
στην ουσία τα μόνα που με χωρίζουν από την τέλεια ζωή είναι: η τέλεια δουλεία που στο χέρι μου είναι να την δημιουργήσω ή να την κυνηγήσω, το τέλειο σπίτι που στο χέρι μου είναι να το βρω και να το διατηρήσω και ο πολύτιμος χρόνος που είναι στο χέρι όλων των άλλων να μου τον στερούν.
θέλω να γίνω freelance τώρα. ευχαριστώ.