τα εντιτοριαλ της οργης

η ενασχόληση μου με τον θαυμαστό κόσμο των μπλογκς ξεκίνησε μόλις λίγους μήνες πριν αναφορικά με το δικό μου και κάποια χρόνια πίσω αναφορικά με την ανάγνωση άλλων.
όπως οτιδήποτε άλλο στην ελλάδα, μια καλή ιδέα γίνεται με τον χρόνο κακή και παρωχημένη ακριβώς γιατί πάνε άλλοι δέκα και την αντιγράφουν.
έτσι κάπως λειτουργούν και τα μπλογκς. της μόδας κυρίως τα οποία είναι πλέον πάρα πολλά γεγονός που δεν έχει απολύτως κανένα νόημα εάν σκεφτείς ποσό μικρή και κλειστή είναι η αγορά (δεν θα πω την μαγική λέξη βιομηχανία γιατί είναι ανύπαρκτη) της ένδυσης και υπόδησης στην ελλάδα.
το ίδιο συμβαίνει και με τα περιοδικά μόδας (και όχι μόνο), τα οποία μονοπωλούν τα περίπτερα, και όπως είναι λογικό γεμίζουν όλα τις σελίδες τους με τα ίδια ρούχα και αξεσουάρ προωθώντας τους ίδιους εμπόρους και οίκους και σαμποτάροντας αντίστοιχα άλλους.
γενικά θα μπορούσα να με χαρακτηρίσω bookworm μιας και διαβάζω τα πάντα. μιλώντας για περιοδικά, επίσης διαβάζω τα πάντα, από την ταυτότητα μέχρι τα ζώδια, χωρίς τα ζώδια. αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση διαβάζοντας τα περισσότερα γυναικεία περιοδικά του ιουνίου είναι πως σε ΟΛΑ τα εντιτόριαλ, οι διευθύντριες του εκάστοτε περιοδικού γράφουν για την κρίση. σε ολα. για το πως μπορούμε να κάνουμε την κρίση ευκαιρία, πως ήρθε η ώρα να κάνουμε αναθεώρηση των πραγματικών μας αναγκών και τα λοιπά γνωστά mantra τα οποία πλέον λέει όλος ο κόσμος. δεν χρειάζεται καν να έχεις φτάσει στην εφηβεία για να καταλάβεις ότι η ζωή όπως την ξέραμε και κυρίως όπως την ξοδεύαμε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) έχει πια τελειώσει.
τώρα πειράζει που εγώ το βρίσκω απελπιστικά υποκριτικό να γράφεις στο εντιτόριαλ σου ότι πρέπει να εξετάσουμε τις πραγματικές μας ανάγκες και γυρνώντας την σελίδα να διαφημίζεται σε θέμα μόδας πετσέτα παραλίας με τα αρχικά πανάκριβου οίκου μόδας αξίας πολλών ευρώ?
πειράζει που διαβάζοντας στο ενιτόριαλ ότι οι γυναίκες θα αρχίσουν να ερωτεύονται πάλι αληθινά τους άνδρες θέλω να πάω στην διευθύντρια του γυναικείου (κατά τα άλλα) περιοδικού και να της υπενθυμίσω ότι αν (υποθέσουμε ότι ισχύει) οι γυναίκες ερωτεύονταν μέχρι τώρα αυτοκίνητα και τραπεζικούς λογαριασμούς, μέρος της ευθύνης έχουν και οι ίδιες?
τα μέσα και η εικόνα έχουν τεράστια επιρροή έστω και υποσυνείδητα σε όλους μας. δεν είναι τυχαίο άλλωστε που τα θεωρούμε τόσο αξιόπιστα ώστε να τα αναπαράγουμε μετά στις παρέες μας ή προς υπεράσπιση των θεωριών και απόψεων μας σαν σημείο αναφοράς. φυσικά και ο κάθε ένας έχει τα δικά του επίπεδα που επιτρέπουν στην κάθε πληροφορία να εισχωρήσει ή όχι, σίγουρα όμως ένας χ αριθμός περνάει ακόμα και από τα πιο ισχυρά πιστεύω, ακόμα και από τις πιο ισχυρές προσωπικότητες, ακόμα και αν δεν το καταλάβουμε εκείνη την δεδομένη στιγμή, ακόμα και αν εκδηλωθεί αργότερα σαν και καλά δική μας απόφαση.
όταν τα μισά άρθρα στα περιοδικά σήμερα είναι πως να αποκτήσεις επίπεδη κοιλία για την παραλία και πώς να καταφέρεις να κάνεις την καλύτερη αποτοξίνωση, και τα άλλα μισά είναι θέματα μόδας με την πιο χοτ τάση που δεν θα έχεις λεφτά να αγοράσεις αλλά ακόμα και να είχες που στην ευχή να τα φορέσεις (σε μια εποχή που και στα μπουζούκια πας με το τζιν σου).
το οξύμωρο στην υπόθεση είναι ότι ενώ τα άρθρα παραμένουν τα ίδια (ωδή στον υπερκαταναλωτισμό) οι άνθρωποι που τα γράφουν εντελώς ξαφνικά άλλαξαν. οι ίδιες συντάκτριες που παροτρύνουν τις αναγνώστριες να αγοράσουν την τάδε "απαραίτητη" πετσέτα για την παραλία, το τάδε μαγιό για μεγάλο στήθος και την τάδε ΙΤ τσάντα, είναι οι ίδιες που τώρα γράφουν ότι μπορείς να κάνεις θαύματα με τα περσινά σου ρούχα, αλλά να αγοράσεις/επενδύσεις (αλήθεια γιατί οι απανταχού φασιονίστες χρησιμοποιούν φανατικά, σχεδόν ευλαβικά την λέξη "επένδυση" όταν γράφουν για μια τσάντα ή ένα φουλάρι?) σε "κομμάτια κλειδία-λέγε-με-και-διαχρονικά" της νέας σεζόν.
αυτό που με έκανε να κλάψω από τα γέλια ήταν το εντιτόριαλ ιουνίου πολύ γνωστού περιοδικού μόδας παγκοσμίως, η ελληνίδα διευθύντρια γράφει: "[...] είναι λυπηρό και εξωφρενικό στη δύσκολη αυτή εποχή, εμείς οι έλληνες να μη στηρίζουμε τους έλληνες εμπόρους και επιχειρηματίες και να συνεχίζουμε να κάνουμε αγορές στο εξωτερικό, αγνοώντας επιδεικτικά την τεράστια κρίση στην χώρα μας [...]".
να στηρίζουμε (ρωτάω εγώ) όλους αυτούς που πουλάνε (ή πουλάγανε) με τα μεγαλύτερα ποσοστά κέρδους απ' όλη την ευρώπη? να στηρίξουμε όλους αυτούς που όταν ακούνε την φράση "καλύτερη τιμή" σε κοιτάνε λες και τους είπες το πιο προσβλητικό πράγμα στον κόσμο? να στηρίξουμε αυτούς που δεν ασχολήθηκαν ποτέ να κάνουν εκπτώσεις ίσες με τα αντίστοιχα καταστήματα της ευρώπης και μας πετάγανε ένα 30% και πολύ μας ήτανε? να στηρίξουμε αυτούς που με την μαζική υστερία της κρίσης που επικρατεί, κάνουν μπαζαρ με 60%-70% και βγάζουν μόνο τα κάτι παλιατζουρίες, τα περσινά ή μόνο δείγματα? να στηρίξουμε αυτούς που έπρεπε να υπάρξει κρίση για να κάνουν μπαζαρ και σημαντικές εκπτώσεις όπως κάνουν όλοι στην ευρώπη και μάλιστα όχι δυο φορές τον χρόνο, αλλά τέσσερις?
όχι ευχαριστώ πολύ δεν θα πάρω. δεν θα πάρω γενικότερα μιας και όντας ένα σωστό στατιστικό το πρώτο πράγμα που έκοψα ήταν τα ρούχα, αλλά εάν θελήσω ποτέ να αγοράσω κάτι μεγαλύτερης αξίας από το ζαρα τότε θα το πάρω από το ίντερνετ ευχαριστώ πολύ! όπου δεν θα έχω να αντιμετωπίσω ούτε τις απαξιωτικές πωλήτριες *note to self να θυμηθώ οπωσδήποτε να γράψω ξεχωριστό ποστ για την θαυμαστό κόσμο των πωλητριών* ούτε τις εξωφρενικές τιμές που καθενός .