Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

food for thought

σήμερα είναι (πάλι) μια από αυτές τις μέρες που θέλω να φάω οτιδήποτε τρώγεται, όλα μαζί. εστιάζω κυρίως σε τυρόπιτες και κρουασάν γεμιστό με γαλοπούλες και μαγιονέζα, μαζί με κουλούρι με νουτέλα, κούκι σοκολάτα και κάτι πολύ μικρά μπέργκερς που έφαγα προχτές και μου έχουν μείνει.
φέτος είναι η μόνη χρονιά σε όλη μου την ζωή που δεν μπορώ ούτε να ελέγξω τις ορέξεις μου, ούτε να ρυθμίσω την διατροφή μου και το ωράριο της, ούτε να πειθαρχήσω στο γυμναστήριο. φυσικά όλες αυτές οι ατασθαλίες έχουν εγκατασταθεί (ελπίζω όχι μόνιμα) στον πισινό μου και τουλάχιστον για αυτό το καλοκαίρι δεν με βλέπω να προλαβαίνω να τις ξεφορτωθώ.
για να μην είμαι άδικη, έχουν εγκατασταθεί και σε άλλα στρατηγικά σημεία πάνω μου, όπως για παράδειγμα στην κοιλία μου, με αποτέλεσμα οι φωτογραφίες μου από το παρελθόν με τους πέτρα κοιλιακούς να έχουν μπει για τα καλά στο χρονοντούλαπο. κάποτε φαντάζομαι θα τις δείχνω στα παιδιά μου, τα οποία δεν θα μπορούν με τίποτα να ταυτίσουν το σώμα τούμπανο της φωτογραφίας με την βιοχλαπάτσα που θα έχουν για μαμά. Ω ΘΕΟΙ!
τον χειμώνα που μόλις μας πέρασε (καλό μήνα!) έκανα δύο ολέθρια λάθη για την σωματική και διατροφική μου ακεραιότητα.
ολέθριο λάθος Νο.1: σταμάτησα το μπαλέτο. από την σταθερή γυμναστική που έχω κάνει τόσα χρόνια (εκτός από φέτος) έχω μάθει ότι πρέπει να ακούω το σώμα μου και να σέβομαι τις ανάγκες του. έτσι οι πολλαπλές κράμπες που άρχιζαν στο ζέσταμα και δεν τελείωναν ποτέ μου λέγανε ότι ήρθε η ώρα να σταματήσω να παριστάνω τον χαρούμενο ιπποπόταμο με ροζ τουτου (ψέμα! δεν φόραγα ποτέ τουτου αλλά είναι τρομερά αστείο σαν εικόνα) όσο πιο γρήγορα γίνεται. έτσι και έκανα. οχτώ μήνες αργότερα συνεχίζω να αναρωτιέμαι εάν "άκουσα" λάθος. μπορεί οι κράμπες να έφυγαν αλλά μαζί μ' αυτές έφυγαν και τα αόρατα στηρίγματα που κρατούσαν τον "ποπό βερίκοκο" όπως μας έλεγε η κυρία γιάννα στο ύψος του αλλά και στο ύψος των περιστάσεων και τον έριξαν στα τάρταρα της βαρύτητας.
ολέθριο λάθος Νο.2: ερωτεύτηκα. προφανώς και δεν είναι λάθος, αλλά ότι πιο τέλειο έχει συμβεί στην ζωή μου, αλλά όχι στο σώμα μου. το πιο σύνηθες στα πρώτα ραντεβού είναι το φαγητό. έναν χρόνο μετά εμείς ακόμα πάμε ραντεβού για φαγητό, όπου το ραντεβού είναι η δικαιολογία και ο σκοπός είναι να ξεσκιστούμε στο φαΐ. δώδεκα μήνες αργότερα έχω αυξήσει τα ποσοστά των τρανς λιπαρών οξέων και τα έχω αφήσει να κυκλοφορούν ελεύθερα στο αίμα μου, καθώς επίσης και τα επίπεδα κυτταρίτιδας στα μπούτια μου.
το μόνο θετικό είναι ότι παραμένουμε ερωτευμένοι. το αρνητικό, εκτός του ότι έχουμε ξεπαραδιαστέι, είναι ότι έχω αλλάξει τόσο πολύ τον τρόπο της διατροφής μου και έχω εθιστεί σε γεύσεις και φαγητά τα οποία βάση του προτέρου έντιμου διατροφικού μου βίου ούτε που θα πλησίαζα, ενώ τώρα δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτά.
επίσης το πολύ πολύ κακό που δεν οφείλεται μόνο στον έρωτα αλλά στα ελληνικά ωράρια συναναστροφής και κοινωνικής δικτύωσης, το βραδινό φαγητό από το οποίο δεν μπορώ να απαλλαγώ πια με τίποτα. εκτός αν αποφασίσω να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου αδύνατη, αλλά χωρίς φίλους.
για να μην υπερβάλλω κιόλας είμαι (ακόμα) μια χαρά. οριακά μια χαρά αλλά μια χαρά!
a girl's gotta do what a girl's gotta do και έτσι για φέτος το καλοκαίρι θα απαρνηθώ τα περσινά μου κορδονάκια μαγιό τα οποία τα είχα συλλέξει από παντού και ήμουν τόσο περήφανη για όλα τους και θα φορέσω τα πολύ πολύ ωραία ολόσωμα τα οποία έχω αρχίσει ήδη να μαζεύω με πολύ μεγάλη προσοχή εστιασμένη στην αποφυγή οποιουδήποτε έχει κοψίματα τα οποία θα αφήνουν την χαριτωμένη μπάκα μου να κοιτάει τους φίλους μου κατάματα. επιστροφή στο 1989 λοιπόν που φορούσαμε μαγιό με πλάτη και φαρδιές τιράντες. ένα νούμερο μεγαλύτερο σε όλα είναι η λέξη κλειδί. η εμπειρία μου μου έχει δείξει ότι ένα πιο φαρδύ και χαλαρό ρούχο σε κάνει να νιώθεις πολύ περισσότερο άνθρωπος (από θαλάσσιος ελέφαντας) ένα πρωί που το προηγούμενο βράδυ έφαγες τον άμπακο.
τα παραπάνω ολέθρια λάθη παραμένουν λάθη γιατί τους επιτρέπω να συμβαίνουν. δέχομαι ότι κάποιος/κάποια μπορεί να τρώει για ψυχολογικούς λόγους αλλά όλες μας έχουμε πλήρη γνώση την ώρα που ισιώνουμε την τούρτα ή το παγωτό ότι όσο πιο πολύ ισιώνεις πάνω τόσο πιο πολύ ζαρώνεις κάτω. όλα είναι στο μυαλό πόσο μάλλον μια βιολογική ανάγκη καλυμμένη από μυριάδες διατροφικούς πειρασμούς που καταλήγουν σε βουλιμία (χωρίς τα παθολογικά συμπτώματα, μόνο την ακατάσχετη όρεξη).
ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν μπορώ να ορίσω το μυαλό μου και να μου επιβάλλω ότι όχι κουκλίτσα μου δεν μπορείς να τρως τέσσερις μπάλες παγωτό, δυο σάντουιτς, φρούτα, μεσημεριανό, και σουβλάκι το βράδυ και να έχεις το ίδιο σώμα όπως στα 16 σου.
όπως επίσης δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν μπορώ να αποκτήσω μια συνέπεια ως προς την γυμναστική. η μόνιμη μου δικαιολογία είναι ότι έχω πολύ καλύτερα πράγματα να κάνω από το να ιδρώνω στο γυμναστήριο (πράγματα που κατά πάσα πιθανότητα έχουν σχέση με μια βόλτα από το αγαπημένο μου ζαχαροπλαστείο) και αναφορικά με το φαγητό, ότι δεν θέλω να καταπιέζομαι, να είμαι μίζερη, να υπολογίζω τι τρώω ή δεν τρώω, να μετράω τις μπουκιές μου κτλ. αλλά να χαίρομαι την ζωή μου.
[όπως μπορούμε όλοι να καταλάβουμε, έχω βάλει μέσα στην επιχειρηματολογία υπέρ του φαγητού τα πάντα για να μην αφήσω ούτε ένα μικρό παράθυρο στο μυαλό μου να φωνάξει "θα γίνεις σαν μοσχάάάάάρι εάν συνεχίσεις έτσι" και να το ακούσω]

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου