Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

"I hate this place and I hate this town, all it ever does is to bring me down" VJ

με το τραγούδι του τίτλου να επαναλαμβάνεται θλιβερά, γράφω σήμερα αυτό το ποστ όντας πραγματικά έξαλλη. με τα πάντα.
όχι επειδή ο πρώτος ήχος που άκουσα, μετά τις δονήσεις του ονείρου μου, ήταν ένα πολύ ενοχλητικό σφυροκόπημα που μες τον ύπνο μου μου φαινόταν σαν κάποιος να ήθελε να κορνιζάρει ένα πολύ μικρό καδράκι πάνω (αν όχι μέσα) στο αυτί μου. όχι, άλλωστε αν ήταν να χαλάει η μέρα μου με ένα γκαπα γκουπα φαντάσου σε τι κατάσταση θα με έβρισκε το βράδυ. τουλάχιστον με αυτοκτονικές τάσεις.
είναι επειδή ένας μαλάκας με έβρισε πρωί πρωί από το πουθενά, χωρίς να φταίω ούτε στο ελάχιστο, ανεβάζοντας μου τους σφυγμούς και την πίεση σε μετρήσεις που θα έκαναν όλα τα μηχανάκια να κρασάρουν. έτσι, μόνο και μόνο επειδή πλέον ο ΚΑΘΕ ΕΝΑΣ μπορεί να το κάνει. μπορεί να κατεβάσει το παράθυρο του και με περίσσια ευκολία να σε βρίσει χωρίς να του πει κανείς (πολλές φορές ούτε εσύ ο ίδιος) τίποτα.
δεν ξέρω τι να σκεφτώ πια για μας (τους ανθρώπους? τους Έλληνες?). είμαστε για γέλια? για κλάματα? για ξύλο? για φτύσιμο? για το τίποτα? δεν ξέρω πραγματικά. νιώθω αηδιασμένη, εκνευρισμένη και κουρασμένη απ' όλους και απ' όλα. απ' όλα αυτά που προσβάλλουν την ύπαρξη και την νοημοσύνη μου, που με προσβάλλουν πρακτικά και θεωρητικά σε όλα τα επίπεδα, απ' όλους τους μικροαπατεώνες, τους μικρομαλάκες, τους μικροκλέφτες και μικροψεύτες. απ' όλους όσους δεν τολμούν να αναλάβουν την ευθύνη των πράξεων και των λόγων τους, που προσποιούνται τους έξυπνους και τους τολμηρούς, που όμως ο λόγος τους δεν έχει καμία αξία και όταν πας να τους τον ζητήσεις ζαρώνουν στην θέση τους και θωρακίζουν την θλιβερή ύπαρξη τους πίσω από μασημένες συγνώμες και πληθυντικούς ευγενείας.
βαρέθηκα όλους αυτούς που σε βρίζουν αισχρά ή σε μουτζώνουν με ορθάνοιχτες παλάμες από την ασφάλεια που τους προσφέρει το αμάξι τους και όταν κατέβεις να τους ρωτήσεις ένα γιατί, "γιατί με βρίζεις?", "γιατί με μουτζώνεις?" ξαφνικά γίνονται καλοί και ευγενικοί, ανθρωπάκια της λύπησης. τέτοιοι είμαστε, θλιβερές και φοβισμένες υπάρξεις, ψευτόμαγκες και ψευτόνταήδες που μιλάμε μόνο εκ του ασφαλούς και όταν έρθει η ώρα να δικαιολογήσουμε την άποψη μας, το βλέμμα που μέχρι πριν δύο λεπτά πέταγε φωτιές τώρα κοιτάει βουβό. τέτοιοι είμαστε, φοβισμένοι και δειλοί που δεν τολμάμε και δεν μπορούμε να αναλάβουμε καμία ευθύνη και καμία πρωτοβουλία, που όλοι θέλουμε και απαιτούμε την αλλαγή αλλά μόνο από τους άλλους.
η συμπεριφορά αναπαράγει συμπεριφορά. όσο πιο γρήγορα καταλάβουμε ότι οι πράξεις μας δεν έχουν αντίκτυπο μόνο στον έναν που αφορούν άμεσα τη δεδομένη στιγμή, αλλά και σε άλλους δέκα που αυτός ο ένας θα συναναστραφεί την υπόλοιπη μέρα του, τότε ΙΣΩΣ αλλάζαμε λίγο. όσο πιο γρήγορα σταματήσουμε να ενδιαφερόμαστε για τον άθλιο, μίζερο και ελεεινό εαυτούλη μας και ασχολιόμασταν περισσότερο με το πώς οι πράξεις και τα πιστεύω μας μπορούν να επηρεάσουν το σύνολο, τότε ΙΣΩΣ υπάρξει ελπίδα. όσο πιο γρήγορα βάλουμε τον εαυτό μας, την μάνα μας, την γκόμενα μας, τον πατέρα ή τον αδελφό μας στην θέση αυτού που βλάπτουμε με τα λόγια, τις πράξεις ή ακόμα και τις "απραξίες" μας τότε ΙΣΩΣ συμβεί κάτι θετικό.
μέχρι τότε όμως είμαστε όλοι άξιοι της μοίρας μας.
αυτής που έχουμε δημιουργήσει για τους εαυτούς μας ή που έχουμε επιτρέψει στους άλλους να δημιουργούν εις βάρος μας για μας.

1 σχόλιο:

  1. επεσα εντελωσ τυχαια πανω σε αυτο το κειμενο... ενα θα πω!!!!!! απιστευτο.!!! μπραβο

    ΑπάντησηΔιαγραφή