Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

οπου λαλουν πολλες κοτες

νομίζω από τα χειρότερα μου πράγματα σ' αυτή την ζωή, είναι να μπλέκονται ένα εκατομμύριο άνθρωποι για να γίνει η δουλεία που κανονικά θα μπορούσε να κάνει ένας.
αυτό το ατελείωτο σου' πα-μου' πες με οδηγεί στα όρια της τρέλας με μαθηματική σχεδόν ακρίβεια. όχι μόνο δεν μπορείς να βρεις τελικά άκρη και να κάνεις την δουλεία σου, τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα με αυτό το ατέρμονο πηγαινέλα.
πόσο μάλλον όταν σ' αυτό το πηγαινέλα βασικοί πρωταγωνιστές είναι 20 γκόμενες, με πολλές φορές συγχρονισμένη περίοδο ή ακόμα χειρότερα, 20 γκόμενες εν αναμονή της συγχρονισμένης περιόδου.
γενικότερα, πιστεύω ότι ένας από τους βασικούς λόγους που επικρατεί αυτή η γενική κατάσταση ασυνεννοησίας , από τον μικρόκοσμο του γραφείου μας, μέχρι το σύνολο της χώρας, είναι γιατί ο Έλληνας από την φύση του είναι ξερόλας. ξέρει τα πάντα, έχει άποψη για τα πάντα, και φυσικά την εκφράζει με όποια ευκαιρία του δοθεί
θα μπορούσα να μιλάω μόνο με παροιμίες για το συγκεκριμένο θέμα, παροιμίες που ο "σοφός" κατά τα άλλα λαός μας έχει φροντίσει να σκεφτεί ένα εκατομμύριο χρόνια πριν, για να προβλέψει όλες αυτές τις καταστάσεις που μας έχουν οδηγήσει σ' αυτόν τον πύργο της Βαβέλ.
είναι τραγικό που για να ολοκληρώσεις μια πολύ απλή δουλεία πρέπει να μιλήσεις τρις χιλιάδες φορές στο τηλέφωνο, να συνεννοηθείς με άλλους δέκα νοματαίους και τελικά να καταλήξεις να μην την ολοκληρώσεις ποτέ μιας και στο τέλος δεν θα πάρει έγκριση.
με μια επίσκεψή μου στην τουαλέτα, όπου ως γνωστόν λαμβάνονται οι πιο σημαντικές αποφάσεις και σου έρχονται οι πιο καλές ιδέες, σκέφτηκα ότι η θέση σου στην ιεραρχία μιας εταιρείας είναι αντιστρόφως ανάλογη, όχι με τις αρμοδιότητες σου που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να είναι εξίσου υψηλές ή χαμηλές, αλλά με το έργο που τελικά παράγεις δεν είναι τυχαίο που η πιο υψηλή φιλοδοξία του μέσου Έλληνα είναι να γίνει μια μέρα διευθυντής, σε οτιδήποτε και οπουδήποτε, αδιαφορώντας προκλητικά για την φύση του αντικειμένου που θα διευθύνει (αρκεί να το διευθύνει), αφού στο μυαλό όλων μας ο διευθυντής είναι ο τύπος με τις λιγότερες ευθύνες και τις περισσότερες αποδοχές (υλικές και προσωπικές). και μεταξύ μας όχι άδικα.
στην Αγγλία κάτι που μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση είναι οι ευκαιρίες που δίνουν σε νεαρά άτομα (άνδρες ΚΑΙ γυναίκες) για πολύ υψηλές επαγγελματικές θέσεις, με πολλές ευθύνες και μεγάλο ποσοστό αναλογίας στην λήψη σοβαρών αποφάσεων. βέβαια η διαδικασία επιλογής του εκάστοτε υποψηφίου ήταν αμερόληπτη, σοβαρή και βασιζόταν σε τελείως αξιοκρατικά κριτήρια που είχαν άμεση σχέση με ικανότητες που αφορούσαν την θέση και την εταιρεία και όχι με ποιον έχει μπάρμπα ο εν δυνάμει διευθυντής.
στην Ελλάδα κάτι τέτοιο φυσικά είναι αδύνατο να συμβεί κυρίως για την αξιοκρατική επιλογή υποψηφίων, αλλά και γιατί οι περισσότεροι διευθυντές είναι δεινόσαυροι που κρατούν τις δερμάτινες καρέκλες τους με νύχια και με δόντια μη τυχόν και τους την φάει κανένας νεότερος και ενδεχομένως πιο άξιος και αποδειχθεί ότι αυτοί τελικά δεν έκαναν τίποτα.
αυτό το αλάθητο που αποδίδουμε σε όλους τις διευθυντές έχει σαν αποτέλεσμα να χρειάζονται από κάτω τους άλλους δεκαπέντε για να λύνουν και να δένουν ότι δεν μπορεί να λύσει και δέσει ο διευθυντής, όπου αυτοί οι δεκαπέντε έχουν από κάτω τους άλλους πέντε κυρίως για να τους βασανίζουν όταν ο αρχι-διευθυντής βασανίζει αυτούς και φυσικά για να κάνουν την δουλεία και αυτών αλλά και του διευθυντή
όλο αυτό το τσίρκο παρατρεχάμενων είναι αυτό που ονομάζουμε εργασιακή πραγματικότητα στην Ελλάδα του 2010, αλλά και Ελληνική κοινωνία μιας όλη αυτή η κουστωδία έχει αποτυπωθεί στο DNA μας πλέον και αντί να το χλευάζουμε και να το απομυθοποιουμε, θέλουμε να γίνουμε μέρος του, να το αναπαράγουμε και συντηρούμε, και όταν έρθει η ώρα να γίνουμε εμείς δεινόσαυροι φυσικά να κάνουμε το ίδιο.

  1. φυσικά, όπως σε όλα τα πράγματα, υπάρχουν ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ.
  2. φυσικά και δεν προσπαθώ να βγάλω την ουρά μου απ έξω μιας και πολλοί από εμάς δουλεύουν εκεί που δουλεύουν λόγω κάποιου γνωστού. άλλωστε το να βρεις δουλειά είναι απλούστατο μπροστά στο πως θα την διατηρήσεις.
  3. φυσικά και δεν αναφέρομαι στην δική μου δουλεία (που ναι μεν δεν είναι τέλεια γιατί είναι ΔΟΥΛΕΙΑ) αλλά σε δικά μου γενικότερα συμπεράσματα που έχουν αφορμή ή ίσως και σημείο εκκίνησης την δική μου δουλεία.
  4. φυσικά και αυτό το ποστ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ χαρακτηριστικό παράδειγμα του "όσα δεν φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια".

Παρασκευή 23 Απριλίου 2010

prison break

έχει πέσει μαζική υστερία με την είσοδο μας στο ΔΝΤ λες και οι περισσότεροι που το σχολιάζουν θα επηρεαστούν απ' όλο αυτό. φυσικά και δεν πρόκειται να σχολιάσω τίποτα. δεν θα το παίξω και έξυπνη κιόλας ότι ξέρω τι ακριβώς σημαίνει όλο αυτό, τι είναι τα σπρεντς και πόσα είναι τα επιτόκια του δανεισμού και..σκέτη βαρεμάρα. μπορεί να ακούγομαι πιο ρηχή και από το ρέμα που έχω απέναντι από το σπίτι μου, αλλά τελευταία έχω βάλει σκοπό να αποδέχομαι τον εαυτό μου και τις απόψεις μου όπως ακριβώς είναι, χωρίς να μου επιτρέπω πισωγυρίσματα του στιλ: "μήπως να κάνω λάθος?", "μήπως αυτό που πιστεύω δεν είναι τελικά σωστό?", "μήπως να το ξανασκεφτώ?". και όχι, δεν αναφέρομαι σε μικρά και επιπόλαια πιστεύω, αλλά σε άλλα πολύ πολύ βασικά που έχουν καταλήξει να δομούν τον χαρακτήρα μου.
χτες το βράδυ έγινα πολύ έξαλλη. με αφορμή μια αυθόρμητη συζήτηση εκνευρίστηκα τόσο πολύ που μετά κατέληξα να είμαι πιο πολύ εκνευρισμένη που εκνευρίστηκα.
η συζήτηση αφορούσε (τι άλλο?) την κοινωνία μας. εγώ υποστήριζα ότι υπάρχει ένα είδος κοινωνικόυ ρατσισμόυ που τον βιώνουμε καθημερινά παντού και η άλλη πλευρά μου έθεσε την πολύ απλή ερώτηση του "τι δηλαδή θα ήθελα να κάνω που δεν μπορώ να το κάνω?".
που, πως και πόσο νιώθω ότι η κοινωνία καταπιέζει την προσωπικότητα, και θέτει φραγμούς στα όνειρα μου?
λίγο ο πολύ γρήγορος ρυθμός της συζήτησης , λίγο ότι πηδάγαμε από το ένα θέμα στο άλλο χωρίς να προλαβαίνω να συντάξω τις σκέψεις μου και να επιχειρηματολογήσω ανάλογα, δεν απάντησα τίποτα. δεν είχα τι να απαντήσω. εκείνη την στιγμή ένιωσα ότι όντως, αν το καλοσκεφτώ προσωπικά δεν καταπιέζομαι πουθενά, μπορώ να εκφραστώ απολύτως ελεύθερα και θεωρητικά μπορώ να κάνω οτιδήποτε θέλω. οτιδήποτε όμως. αυτό το πόρισμα που προέκυψε από την σιωπή μου κλώτσαγε μέσα μου λίγες ώρες αργότερα (μέχρι σήμερα το πρωί βασικά, μελάνιασα!) οπού μόνη μου πλέον και πολύ πιο ήρεμη από χτες προσπάθησα να βάλω τον "πολύ ελεύθερο κοινωνικά" εαυτό μου στα παπούτσια μιας συνομήλικης μου ομοφυλόφιλης που τι πιο φυσιολογικό από το να θέλει να εκφράσει και να εκδηλώσει τον ερωτά της όπως ακριβώς κάνω εγώ, η "απαλλαγμένη από κάθε κοινωνική απαγόρευση", και ουπς! τι έκπληξη, σκέφτηκα ότι δεν μπορεί να το κάνει. αμέσως το μυαλό μου κατακλύστηκε από άπειρα παραδείγματα για το τι τελικά μπορώ να κάνω και τι όχι. μπορώ να πάω να κάνω ένα μανίκι τατουάζ χωρίς να σημαίνει ότι θα πρέπει να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου φορώντας μαρκυμάνικα? μπορώ μ΄αυτό το τατού να πάω να διεκδικήσω μια δουλεία σαν υψηλόβαθμο στέλεχος εταιρίας χωρίς η υπεύθυνη του HR να με κοιτάει λες και έχω μόλις βγει από τις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού? μπορώ? μπορώ να πω στον διπλανό μου στο κλαμπ να μην καπνίζει γιατί με ενοχλεί ο καπνός και γιατί με κάνει αυτόματα υποψήφια για καρκίνο? μπορώ να πω στον οδηγό που παρκάρει το αμάξι του μπροστά ακριβώς από την διάβαση πεζών ότι δεν χωράω να περάσω? μπορώ να απαιτήσω περισσότερα λεφτά, όχι για τα ωραία μου τα μάτια, αλλά επειδή τα αξίζω και έχω περάσει την μίση μου μέχρι τώρα ζωή να διαβάζω για να τα κατακτήσω μια μέρα?
θεωρητικά μπορώ. μπορώ να κάνω ότι θέλω. μπορώ να αποκτήσω ότι θέλω. μπορώ να πω ότι θέλω και να διεκδικήσω ότι (νομίζω) ότι μου αξίζει.
τότε γιατί δεν το κάνω? γιατί με ενδιαφέρει τελικά τι θα σκεφτεί για μένα η υπεύθυνη του HR ή ο διπλανός καπνιστής?
ψάχνω να βρω ένα συμπέρασμα για να καταλήξω κάπου μ' αυτό το ποστ, αλλά και μ΄αυτό το θέμα μέσα στο μυαλό μου. δεν βρίσκω. ίσως φταίει ότι ακούω και καθ΄όλη την διάρκεια που το γράφω μπαντ ριλιτζιον και όπως και να΄χει έχω επαναστατικές διαθέσεις.
μεγαλύτερη διάθεση έχω βέβαια να φύγω από το γραφείο μιας και είναι Παρασκευή έξι το απόγευμα. και αυτό ακριβώς θα κάνω. περισσότερους προβληματισμούς από Δευτέρα.
χαβ α μπλαστ!

ΥΓ. σίγουρα υπάρχει κάτι που να μας καταπιέζει, κάπου κρυμμένο μέσα μας. όλοι είμαστε έστω και λίγο δέσμιοι της εικόνας και του εαυτού μας. και αυτό ίσως να είναι η μεγαλύτερη φυλακή μας.

Πέμπτη 22 Απριλίου 2010

the future of advertising

διάβασα το εξής άρθρο στο Wallpaper του Μαϊου και πραγματικά το θεωρώ άξιο αναπαραγωγης. here it goes λοιπον:

"Spreading the word"
by John Weich
Traditionally, advertising and PR agencies have peacefully and profitably co-existed: the former created the message; the latter spread it. But as more and more marketing directors embrace the sort of real-time micro-messaging that Google, Facebook and co allow for, both industries, unable to adapt wholesale to the changes, opened up the door to a new player: social media specialists. Precisely by converging ad agency savvy with gritty PR know-how, these viral middlemen have spent the last few years convincing brands to invest more in 'meaningful conversations' and 'community management', and less in campaigns. And if there's one thing traditional advertising and PR agencies are good at, it's campaigning. Ironically, social media agencies may have inadvertenly provided their competitors with a blueprint for success. The message to advertising and PR agencies is clear: converge your service or die. But don't expect either to go peacefully.

μωρέ λές??

γιογκα αγαπη μου

μυοσκελετικά αν το δεις, είναι πιασμένο κάθε νεύρο και κάθε ίντσα μύ σε κάθε εκατοστό του σώματος μου. από την πλάτη (καταραμένη γέφυρα) και τα χέρια (καταραμένε "σκύλε"), στους μηρούς (καταραμένε γουοριορ) και στις γάμπες ( "ρουτ του ραιζ")... πονάει και λίγο ο αυχένας μου, αλλά αυτό οφείλεται κυρίως σε μια άγαρμπη-απότομη κίνηση του Κωνσταντίνου παρά στον δεν-ξέρω-το-ονομά του δάσκαλό της γιόγκα
και ναι! όλα τα παραπάνω δεν είναι βασανιστήρια ή κάποιο είδος καμα σουτρα που διάβασα στο ψοσμο σελ. 112, αλλά η χτεσινή μου εμπειρία στην γιόγκα
είμαι πολύ περήφανη για τον εαυτό μου μιας και το αποφάσισα επιτέλους (νομίζω το ημερολόγιο και η αντίστροφη μέτρηση για το μαγιό με έκανε να το πάρω πιο γρήγορα απόφαση) και το έβαλα στο πρόγραμμα μου και κυρίως το ΚΑΤΑΦΕΡΑ το "3 φορές την εβδομάδα γυμναστήριο". βοήθησε βέβαια και το πολύ βολικό πιλατες και γιόγκα στις 8 κάθε Δευτέρα-Τρίτη-Τετάρτη. ας ελπίσουμε να μην χαλάσω (πάλι) το σερί.
ο χτεσινός μας γιόγκι λοιπόν (έτσι για να τα πω Πετρουλάκη σταϊλ) ήταν απ΄αυτούς τους πολύ περίεργους και αυστηρούς τύπους που ενώ εσύ ιδροκοπάς πάνω στο ματ προσπαθώντας να συγχρονίσεις αναπνοή με σκουπ και θαϊς ιν και φλεξ το δεξί πόδι και στρετς το αριστερό χέρι και ανάταση στην πάνω αριστερή βλεφαρίδα, αυτός είναι πάνω από το κεφάλι σου, ή μάλλον κάτω από το κεφάλι σου, με το χέρι του στην μέση σου, να σε σπρώχνει ένα τσικ πιο πάνω με σοβαρό κίνδυνο να εκραγείς και να μετατρέψεις την μέχρι τώρα φιλήσυχη αίθουσα γιόγκα, σε σκηνικό ταινίας τρόμου, τύπου σπλάτερ, από τα όργανα σου που νιώθεις ότι από στιγμή σε στιγμή θα πεταχτούν έξω.
είναι από τους τύπους που πιστεύουν (και όχι άδικα) ότι το σώμα είναι ο ναός της ψυχής μας και το σπίτι του πνεύματος μας κτλ. θεωρίες που μου αρέσουν πολύ στα αυτιά, αλλά μου σπέρνουν και ένα σαρκαστικό γελάκι όταν τα ακούω.
δυο καλύτερες ατάκες ακούστηκαν κατά την διάρκεια αυτού του πολύ σπιριτσουαλ μαθήματος: ο διπλανός μου ξεκάθαρα βαριόταν να κάνει οποιαδήποτε άσκηση και σε φάσεις που έπρεπε όλοι να κλείνουμε τα μάτια για να διερευνήσουμε εκ των έσω τα "θεμέλια του σπιτιού μας" ο τύπος κοίταγε τους καθρέφτες για να δει εαν είναι ωραίος (συμπεραίνω εγώ) στην εκάστοτε πόζα. τον βλέπει ο γιόγκι τύπου έξαλλος "τι κάνεις παιδί μου, τι κοιτάς?" του λέει, "τον εαυτό μου" απαντάει, "αυτό που κοιτάς δεν είναι ο εαυτός σου. μέσα σου πρέπει να κοιτάξεις" απάντησε ο γιόγκι που προφανώς όταν ξυρίζεται για να βγει έξω να διασκεδάσει, ή όταν βάρεσε τα δέκα τατού που έχει στα χέρια και στα πόδια δεν κοιτάζεται ποτέ.
δεύτερη καλύτερη ατάκα: φορ δε ρεκορντ όλες οι αναπνοές και οι θέσεις στην γιόγκα λέγονται ή είναι "παράγωγες" του ασάνα (που στα γιόγκικα σημαίνει ανάσα). ο παραδίπλα μου, που ΣΙΓΟΥΡΑ έκανε για πρώτη του (ίσως και τελευταία του φορά μιας και ήταν πολύ ή θα ήθελε να είναι ακόμα περισσότερο, φουσκωμένος- καλά! δεν το κατάλαβα μόνο απ' αυτό αλλά και επειδή με ρώτησε πριν ξεκινήσει το μάθημα "γιατί εδώ είναι όλοι ξυπόλητοι?") αστειεύτηκε πετυχημένα ομολογουμένως με μια πόζα ονόματι %##&%&άσανα λέγοντας: "όλες είναι σαν βάσανα δηλαδή". του γιόγκι μας δεν του άρεσε καθόλου. εμένα μου άρεσε διπλά.
ίσως αν ο ινστρακτορ μας ήταν λιγότερο σοβαρός και στημένος να το διασκέδαζα πιο πολύ.
φυσικά εξαργύρωσα τις τριπλάσιες θερμίδες απ' αυτές που έχασα στην γιόγκα (και τις τρεις μέρες) με σουβλάκια και τηγανητές πατάτες.

Τρίτη 20 Απριλίου 2010

οταν πηγαιναμε μαζι σχολειο

γενικά (νομίζω) ότι είμαι ένας άνθρωπος που χαίρεται με την επιτυχία των άλλων, είτε όταν οι "άλλοι" είναι φίλοι μου, είτε άτομα που δεν τα ξέρω και δεν θα τα γνωρίσω ποτέ. χαίρομαι ακόμα και όταν τους βλέπω σε διάφορες σελίδες περιοδικών, μόδας, διακόσμησης, κτλ. (ευτυχώς δεν έχω δει κανέναν να κρέμεται από μανταλάκια σε συνοικιακά περίπτερα. ακόμα.)
έτσι λοιπόν χάρηκα και με τα νέα ότι ένας γνωστός μας, αποφασίζει να ανοίξει δικό του μαγαζί. η αλήθεια είναι ότι μετά το πρώτο σοκ του στυλ "καλά τέτοιες μέρες, ποίος τολμάει να κάνει ένα τέτοιο βήμα?", ακολούθησε το δεύτερο σοκ του στυλ "καλά αυτός δεν ήταν που δούλευε στο ίδιο μπαρ δέκα χρόνια?" ακολούθησε και τρίτο σοκ "τελικά τον είχα παρεξηγήσει". και αυτό ήταν το χειρότερο απ' όλα.
χάρηκα επίσης και για τον δεύτερο γνωστό μου από τα παλιά, για τον οποίο διάβασα στο ΒΗΜΑdeco ότι έχει πάρει του κόσμου τα βραβεία για μια μικρού μήκους ταινία που έφτιαξε στα πλαίσια της αποφοίτησης του από το μεταπτυχιακό του. στην Αυστραλία και που τώρα γύρισε στην Αθήνα. με την γυναίκα του. και το παιδί/ά του.
όσο και να χαίρομαι για τις χαρές των άλλων βέβαια ,όλα τα παραπάνω, ΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ μου πέσανε λίγο βαριά να τα αντέξω.
τελικά δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι έχει συμβεί. τι πήγε λάθος στην ζωή μου ή έστω τι δεν πήγε τόσο καλά όσο στις ζωές των άλλων.
οκ ομολογώ ότι ποτέ στην λίστα των προτεραιοτήτων μου για την ζωή δεν υπήρξαν η δημιουργία ταινίας, ούτε το άνοιγμα ενός μαγαζιού (οποιουδήποτε μαγαζιού ποτέ.) αλλά δεν μπορώ να μην νιώσω ένα τσίμπημα (καλής) ζήλιας για φίλους και γνωστούς που δεν " τους το είχα" και πολύ, που τελικά αποφασίζουν να κάνουν ΚΑΤΙ με την ζωή τους. ΚΑΤΙ δικό τους, ΚΑΤΙ καινούργιο, ΚΑΤΙ που να μην περιλαμβάνει την σιγουριά ενός γραφείου και μιας οθόνης υπολογιστή. ΚΑΤΙ που να μην παρέχει ούτε την ασφάλεια ενός στάνταρ ωραρίου και ενός στάνταρ μισθού (όσος και αν είναι) κάθε μήνα στον τραπεζικό σου λογαριασμό. ΚΑΤΙ πολύ περισσότερο και κυρίως ΚΑΤΙ πολύ καλύτερο απ' ότι έχω καταφέρει εγώ να κάνω.

ΥΓ. να θυμηθώ να λέω στα παιδιά μου να μην κοροϊδεύουν ΠΟ-ΤΕ κανένα παιδάκι στο σχολείο γιατί αυτό το παιδάκι μια μέρα μπορεί να γίνει πρωθυπουργός ενώ το δικό μου οδοκαθαριστής

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

1 ηφαιστειο, 1 μουσειο, 2 πρωτευουσες και 1 παραιτηση

4 ολόκληρες μέρες μεσολάβησαν από την τελευταία ανάρτηση και εγώ νιώθω σαν να έχουν περάσει 4 μήνες. εάν το καλοσκεφτούμε βέβαια, μια ολόκληρη εποχή πέρασε, από σχεδόν άνοιξη που είχαμε 4 μέρες πριν, τώρα έχουμε σχεδόν καλοκαίρι.
αυτή η ηφαιστειακή σκόνη που έχει παραλύσει σχεδόν όλη την εναέρια κυκλοφορία της Ευρώπης (να μια φανταστική ευκαιρία να είχες πάει τριήμερο κάπου στην Ευρώπη, που τελικά θα κατέληγε σε "ένας θεός ξέρει πότε θα λήξει η απεργία, Νάσια μου") θα μας πει τελικά κανείς τι είναι? αυτό που μου καίει περισσότερο τον εγκέφαλο βέβαια, είναι τα ονόματα των πόλεων της Ισλανδίας τα οποία είναι λες και έχει αφήσει κάποιος μια εγκυκλοπαίδεια πάνω στο κιμπορντ και έχουν πατηθεί σαράντα πλήκτρα ταυτόχρονα.
γνώρισα μια κοπέλα από την Βραζιλία (την φιλοξενούσε η Τατιάνα για το Σαββατοκύριακο) η οποία κάνει το senior year placement του πανεπιστημίου της στην Τουρκία. δεν μπορούσα να μην αναρωτηθώ πως μια κοπέλα από την Βραζιλία αποφασίζει απ' όλες τις χώρες και τις πρωτεύουσες του κόσμου να διαλέξει την Τουρκία, όχι για κάποιον άλλον λόγο πέραν της τεράστιας χιλιομετρικής απόστασης. εγώ μια Αγγλία πήγα, που στο φινάλε το Λονδίνο είναι σαν τον πλούσιο συγγενή της φτωχής Αθήνας, και το έκανα θέμα.
πήγα στο μουσείο της Ακρόπολης. δεν τρελάθηκα όχι. δεν λέω πολύ ωραία η αρχιτεκτονική και η τοποθεσία του μουσείου, προφανώς και η θέα του ήταν μαγευτική, το εσωτερικό του εξαιρετικά φωτισμένο (βέβαια δεν ξέρω πως μπορεί να είναι μια μέρα βροχερή), με μεγάλους χώρους κτλ. αλλά κατά την άποψη μου (και έχω επισκεφτεί πολλά μουσεία) δεν ήταν καθόλου καλά τοποθετημένα τα εκθέματα, δηλαδή δεν υπήρχε καμία συνοχή ως προς το από πού έπρεπε να ξεκινήσεις και που έπρεπε να καταλήξεις για να το δεις ολόκληρο. είχε πολλά αγάλματα στην μέση με αποτέλεσμα να μην ξέρεις εάν έπρεπε να το πάρεις από τα δεξιά και να κάνεις τον κύκλο καταλήγοντας στα αριστερά, ή εάν έπρεπε να είσαι στην μέση και να παρατηρείς δεξιά και αριστερά...καμία λογική. φυσικά δεν μου έκανε καμία εντύπωση, ίσα ίσα μου φάνηκε σαν μια όχι-και-τόσο χαριτωμένη μικρογραφία της κοινωνίας μας. που είναι ότι να' ναι και ο κάθε ένας κάνει ότι θέλει. για τα 5 ευρώ που έδωσα σαν γενική είσοδο πάντως δεν αποζημιώθηκα. αλλά πρέπει να αναγνωρίσω ότι το βίντεο που παιζόταν στον 3ο όροφο και έδειχνε μια σύντομη μεν αλλά άκρως περιεκτική ιστορία του Παρθενώνα με πολύ αξιόλογα γραφικά. απο την άλλη, πόσα πια κεραμικά και χάλκινα αγαλματίδια και οικιακά σκεύη του 414 ΠΧ να δείς και να σου αρέσουν?
δεν ξέρω τι μου έφταιγε τελικά. μάλλον θέλω απλά να το κράξω έτσι για να βγάλω το άχτι μου για κάτι άλλο, το οποίο επίσης δεν μπορώ να προσδιορίσω, αλλά σίγουρα είναι εκεί και μου φταίει!
σήμερα όλη μέρα τρώγομαι με τα ρούχα μου "γιατί πρέπει να δουλεύω?" αλήθεια. θέλω να σταματήσω να δουλεύω. δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. από τα λεφτά που βγάζω το 1/4 περίπου χαίρομαι και τα υπόλοιπα 3 πάνε σε λογαριασμούς και σε ένας θεός ξέρει που αλλού πάνε... αν το όριο ηλικίας για τις συντάξεις γίνει τελικά τα 67 τότε έχω ακριβώς 40 ολόκληρα χρόνια εργασίας ακόμα. και αυτό είναι κάτι που ειλικρινά δεν μπορώ να αντέξω.
τέλος πάντων, το κερασάκι στην "δεν θέλω να δουλεύω" τούρτα αποτέλεσε και το τηλεφώνημα βόμβα της Τατιάνας, την οποία είχα συνένοχο ΟΛΗ μέρα σήμερα στο πόσο βαριόμασταν στην δουλεία, οπού με πήρε προ μισαώρου να μου ανακοινώσει ότι παραιτήθηκε. η πρώτη μου ερώτηση ήταν να μου πει το ποσοστό φταιξίματος που μου αναλογεί για αυτή της την απόφαση και ευτυχώς είπε ότι εγώ δεν είχα καμία ανάμειξη (εδώ δεν μπορώ να επηρεάσω τον εαυτό μου) αλλά το μπος της που είναι προ πολλού απαράδεκτος.
άντε και στα δικά μας οι λεύτερες.

Πέμπτη 15 Απριλίου 2010

στα μεσα και στα εξω

οικονομική κρίση ή όχι, η αναζήτηση εργασίας είναι μια πάρα πολύ δύσκολη διαδικασία για τον/την κάθε ενδιαφερόμενο/η, καθώς επίσης και για τους κοντινούς του ανθρώπους.
οκ μάλλον αυτή η μικρή εισαγωγή θυμίζει την "διάπλαση των παίδων" και αναδιατυπώνω σε ένα πιο μοντέρνο και μίνιμαλ ύφος: το να ψάχνεις δουλεία σήμερα, είναι ένας εφιάλτης χωρίς τέλος. ή μάλλον η αρχή ενός εφιάλτη χωρίς τέλος μιας και ο εφιάλτης αυτός συνεχίζεται (και αν δεν κερδίσεις το τζόκερ θα συνεχίζεται για το υπόλοιπο της ζωής σου) ίσως με άλλο τίτλο, όπως "εργασιακή ρουτίνα", "καθημερινότητα" κτλ.
έχω σχεδόν ενάμιση χρόνο να ψάξω για δουλεία, αλλά επειδή το να ψάχνω για δουλεία έχει αποτελέσει για πολύ καιρό στην ζωή μου μια φουλ τάιμ δουλεία από μόνο του, νομίζω έχω μια σχετική εμπειρία σ' αυτό το κομμάτι, και αν μη τι άλλο οι αναμνήσεις από τα άπειρα ιντερβιους που είχα την τύχη να κάνω είναι ακόμα ζωντανές. από το άγχος μη σου δεθεί η γλώσσα κόμπος την πιο ακατάλληλη στιγμή, το άγχος του μην φανούν οι τεράστιες κηλίδες ιδρώτα κάτω από το αριστερό και δεξί μανίκι, από το (μεγαλύτερο αν μη τι άλλο) άγχος του να μη πετάξεις καμία κοτσάνα (γραμματική, συντακτική) ή να κάνεις κανένα πολύ πολύ άτυχο νειμ ντροπινγκ τύπου "συνεργαζόμουν πολύ στενά με την εξεκιουτιβ μάνατζερ κυρία τάδε" και η κυρία τάδε να είναι τρίτη ξαδέλφη ή αδελφή του μπατζανάκη του γαμπρού του τύπου που σου κάνει την συνέντευξη. και εσύ να μην έχεις συνεργαστεί ποτέ μαζί της. ξέρεις, διάφορα ντοντς που κυκλοφορούν σαν υπόγειοι μυστικοί κώδικες από στόμα σε στόμα και που σε στοιχειώνουν από το προηγούμενό βράδυ πριν την συνέντευξη και σε καταδιώκουν αιώνες μετά απ' αυτήν.
και αφού περάσει ο εφιάλτης της (πρώτης? δεύτερης?γουατεβερ-ης?) συνέντευξης, μαθαίνεις από τον τάδε φίλο/συγγενή/συμφοιτητή σου, ότι σουρπριζ σουρπριζ ο μπάρμπας του ξέρει έναν που ξέρει έναν που κάποτε δούλευε στην εκάστοτε εταιρεία και που μπορεί να μιλήσει, να εισηγηθεί, να ορκιστεί, να εγγυηθεί, να πει κάτι τέλος πάντων βρε αδελφέ, για σένα.
και εδώ προκύπτει το γνωστό θέμα: να πας με τον σταυρό στο χέρι ή να βάλεις τον τάδε του τάδε να ξηγηθεί και να πολλαπλασιάσει (ίσως) τις πιθανότητες πρόσληψής σου.
και εδώ προκύπτει το (ακόμα) πιο γνωστό θέμα: να πράξεις σαν Ελληνάρας και να βάλεις όντως το μέσο to work his magic ή να φας μια απόρριψη, που ενδεχομένως και να σε κάνει να προσπαθήσεις λίγο πιο πολύ στην επόμενη συνέντευξη?
πόσο μαλάκας θα είσαι και πόσο μαλάκας θα νιώθεις στην εκάστοτε πιθανότητα?
την απάντηση την δίνει για άλλη μια φορά η πραγματικότητα, όπου με τα μέσα και τα βύσματα έχουμε φτάσει εδώ που είμαστε σήμερα, με την οικονομική κρίση και την λεγόμενη "γενιά των 700 ευρώ". άλλο ένα τρανό παράδειγμα του ότι όλα έχουν την σημασία τους και ότι όλα παίζουν τον ρόλο τους σε αυτό το ντόμινο που κομψά λέγεται "κοινωνία".

εάν στατιστικά 7 στους 10 είναι στην δουλεία που είναι σήμερα λόγω κάποιου κονέ, τότε όλοι αυτοί οι άνεργοι αουτ δερ πρέπει να είναι ή έστω να νιώθουν πολύ μόνοι σ΄αυτόν τον κόσμο.

Τρίτη 13 Απριλίου 2010

great places to what???

μόλις τελείωσα το ξεφύλλισμα της λίστα των είκοσι καλύτερων εταιρειών για να δουλεύεις (εν έτη 2010 σημειώνω εγώ) και είμαι ένα ράκος. καταρχήν ο τίτλος της έρευνας από μόνος του μπορεί να με οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στο τρελοκομείο (μόλις δύο λεπτά από το γραφείο μου...μην είναι στρατηγική η τοποθεσία του αναρωτιέμαι?)γιατί αν το καλοσκεφτούμε, δεν θα έπρεπε να ψάχνουμε πρώτα απ'όλα για τα "τέλεια μέρη να ζούμε", τους "τέλειους (συν)ανθρώπους να ζούμε μαζί", κτλ. αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσεις...
η λίστα αυτή λοιπόν έχει το τοπ 10 των εταιρειών με 250 και πάνω εργαζόμενους, και το τοπ 10 με 240 εργαζόμενους και κάτω. τα κριτήρια που βαθμολόγησαν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι την εταιρεία τους, είναι: η αξιοπιστία, ο σεβασμός (τα λιγότερα αστέρια σε ΟΛΕΣ τις εταιρείες), η δικαιοσύνη, η περηφάνια (αυτό δεν μπόρεσα να το καταλάβω ποτέ εκτός από τότε στο σχολείο που κυκλοφορούσε ένα φορτηγό καθαρισμού βόθρων με τη επωνυμία "Ευθυμίου" όπου Ευθυμίου λέγανε τον τότε υπουργό παιδείας ο οποίος μας είχε βγάλει την ψυχή με τις μεταρρυθμίσεις του), και τέλος η συντροφικότητα (επίσης με τα λιγότερα αστέρια).
δίπλα ένα κείμενο συγκεκριμενοποιεί τους λόγους που αυτή η εταιρεία βρίσκεται στη τάδε θέση, οι οποίοι μεταξύ άλλων είναι η κοινωνική ευθύνη της συγκεκριμένης, η "ανθρωποκεντρική" πολιτική της, οι ίσες ευκαιρίες μεταξύ ανδρών και γυναικών σε θέσεις εξουσίας κτλ.
διαβάζοντας το, ένιωθα την Αλέκα Παπαρήγα να ξυπνά ("ξυπνάς μέσα μου το ζώο") και άρχισα να αντιμετωπίζω όλα τα υποτιθέμενα δώρα και όλες τις υποτιθέμενες προσφορές που δίνουν τάχα μου γενναιόδωρα οι εταιρείες στους υπαλλήλους τους (μπόνους για πωλήσεις, μπόνους για γέννες και γάμους, μπόνους για νηπιακούς σταθμούς και γυμναστήρια, επιπλέον άδειες τοκετού και λοχείας κτλ.)να ψάχνω μανιωδώς να βρω κάτι να βρωμάει πίσω απ'ολα αυτά, να προσπαθώ να κρεμαστώ από την άθλια δικαιολογία του ότι "αφού όλα αυτά είναι δεδομένα, ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι δε-δο-μέ-να σε κάθε εργασιακή σχέση, γιατί η βράβευση γίνεται μόνο σε 20 εταιρείες και όχι σε όλες?"
η αλήθεια είναι πως όσο πικρόχολη και να ήθελα να γίνω, δεν μπόρεσα τελικά να σκεφτώ κάτι (τόσο) μεμπτό, κάτι (τόσο)τραγικό που να με κάνει να νιώσω καλύτερα. καλύτερα για το περιβάλλον της δουλείας που δεν πρόκειται ποτέ να δουλέψω, για τα μπόνους που δεν πρόκειται ποτέ να πάρω, για το λιγότερο ωράριο λοχείας που ποτέ δεν θα απολαύσω κτλ. ίσως κατά βάθος να ήθελα και εγώ πολύ να δουλεύω σε μια εταιρεία που να σέβεται το γεγονός ότι θέλω να γυρίζω σπίτι μου πρώτου να έχει βραδιάσει, η μια εταιρεία που να εκτιμά τον κόπο μου και σέβεται την παρουσία μου, ίσως θα ήθελα και εγώ πολύ να δουλεύω σε μια εταιρεία που να αναγνωρίζει τα αυτονόητα..ίσως και απλά να μην είμαι καθόλου ικανοποιημένη με την μέχρι τώρα "καριέρα" μου.
ίσως. αλλά ίσως και όχι. ειδικά μετά την ανακοίνωση ότι σε λίγο καιρό θα πρέπει να οργανώσουμε ένα τέλειο μασιβ μπιτς πάρτι. ίσως όχι μετά από τις πρώτες δειλές συζητήσεις για διακοπές. ίσως τελικά αυτή η απόφαση (η δουλειά δεν φέρνει την ολοκλήρωση σε κανένα απολύτως επίπεδο. ίσως μόνο στο βιοτικό αλλά αυτό είναι μια άλλη τεράστιααα συζήτηση) που έχω πάρει τα τελευταία χρόνια να είναι πολύ πιο συνειδητή απ'ότι πίστευα
ίσως και να κατάλαβα τελικά γιατί γράφω αυτό το μπλογκ και το ονόμασα έτσι: για να μπορώ να γκρινιάζω χωρίς φόβο και με πολύ πάθος!

Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

keep walking

φεύγοντας από το γραφείο περίπου στις 6:30 ακόμα δεν έχω συνηθίσει να φοράω τα γυαλιά ηλίου μου, που είναι πλέον απαραίτητα άλλο ένα σημάδι ότι το καλοκαίρι είναι πολύ κοντά.
πήρα την γνωστή διαδρομή με τα πόδια, αυτή την φορά από την Μιχαλακοπούλου και βγήκα στο Χίλτον το απόγευμα ήταν υπέροχο και δεν με ενοχλούσε ούτε ο καφές που πάγωνε το χέρι μου. μπροστά από τον Ευαγγελισμό περνάει ένα ποδήλατο με πολύ γρήγορη ταχύτητα από δίπλα μου. Μέτα από την Ιταλία που ΟΛΟΙ κυκλοφορούν με ποδήλατα, σχεδόν ζήλεψα που δεν αποφασίζω και εγώ να κυκλοφορώ με το ποδήλατο μου. δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω το ντει ντριμιγκ μου και βλέπω μια κοπέλα να στέκεται στην άκρη του πεζοδρομίου και να κοιτάει την γάμπα της. δεν πέρασαν πολλά δευτερόλεπτα μέχρι να καταλάβω ότι ο ποδηλάτης με την ιλιγγιώδη (για το πεζοδρόμιο που κυκλοφορούσε) ταχύτητα είχε πιτσιλίσει τα πόδια της κοπέλας, το καλσόν, την φούστα της. την είχε κάνει χάλι. φτάνω εκεί και πάω να της προσφέρω χαρτομάντιλα για να σκουπιστεί και διαπιστώνω ότι είναι ξένη.ντράπηκα πολύ εκ μέρους του ποδηλάτη και φεύγοντας αναθεώρησα την φαντασίωση μου για το ποδήλατο γιατί καλά τα ποδήλατα και το ερμπαν λαιφσταιλ, αλλά τι να τα κάνεις αν δεν υπάρχει σεβασμός?
παρακάτω συναντώ μια πορεία του Π.Α.Μ.Ε. και μέχρι να προπορεύτω προχωράω μαζί τους (εγώ στο πεζοδρόμιο και αυτοί στον δρόμο, που έχουν κλείσει με όλο το αγωνιστικό θάρρος και θράσος που διαθέτουν-ενώ στον δρόμο γίνεται ο κακός χαμός από την ακινησία που έχουν προκαλέσει) και παράλληλα σκέφτομαι πως είναι δυνατόν να νιώθουν και να μπορούν 10-15 άνθρωποι να κλείνουν έναν πολύ κεντρικό δρόμο του κέντρου της Αθήνας και να κάνουν την πορεία τους, κουνώντας τις σημαίες τους, και φωνάζοντας τα συνθήματα τους.
φτάνοντας στην πλατεία συντάγματος το κέντρο της πόλης μοιάζει με ερειπωμένο σκηνικό γουέστερν ταινίας και εκεί που περιμένω να δω δύο αιμοσταγείς καουμπόι, ακούω ξαφνικά από "κάπου" Νταλάρα. όση λογική μου έχει απομείνει κάνει φτερά όταν ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι ΟΛΗ η πλατεία συντάγματος είναι κλειστή από απεργούς και διαδηλωτές και ότι ομάδες σαν αυτήν που συνάντησα στον δρόμο καταφτάνουν απ' όλα τα στενά περιμετρικά της πλατείας. μια κυρία (εκπρόσωπος του ΠΑ.Μ.Ε.φαντάζομαι) ουρλιάζει από τα μεγάφωνα (διαπιστώνω ότι υπάρχουν μεγάφωνα ΠΑ-ΝΤΟΥ τελικά) συνθήματα για το δίκαιο του-ταλαίπωρου-εργάτη και εργαζομένου και εκεί που προσπαθώ να καταλάβω τι σχέση μπορεί να έχουν όλες αυτές οι φασιστικές τεχνικές πλύσης εγκεφάλου με τα αριστερά πιστεύω και με τα δίκαια των εργαζομένων, ξαφνικά ακούω το "της δικαιοσύνης ήλιε" από τα ίδια μεγάφωνα που λίγο πριν ούρλιαζε η συνδικαλίστρια.
στην πλατεία επικρατεί ένας πανικός, αμάξια κάνουν επί τόπου και βγαίνουν στην αντίθετη λωρίδα, περαστικοί περπατάνε και χαζεύουν αμέριμνοι, τουρίστες βγάζουν φωτογραφίες τα πάντα, σκυλιά τεντώνονται νωχελικά στο πεζοδρόμιο και εγώ στην μέση να απορώ για ποιόν τα κάνουν όλα αυτά αυτοί, αφού κανείς τελικά δεν νοιάζεται.
κατεβαίνω προς την Ερμού και αρχίζω να ζω σε μια άλλη, παράλληλη από την συνδικαλιστική πραγματικότητα στο παραπάνω φανάρι. εδώ ο κόσμος ψωνίζει χαρωπός, και περπατάει αλα μπρατσέτα, μετανάστες έχουν καταλάβει δεξιά και αριστερά το μεγαλύτερο μέρος του πεζοδρόμου με τις απομιμήσεις τους, ένα ιβεντ γίνεται έξω από ένα μαγαζί και ο κόσμος διασκεδάζει σαν να μην υπάρχει αύριο...
ζαλίστηκα. εξοργίστηκα. μετά αποφάσισα να μην εξοργιστώ. μέτα αποφάσισα ότι όχι θα εξοργιστώ γιατί με νοιάζει. μετα αναρωτήθηκα γιατί με νοιάζει. και μέτα κατέληξα: όλος αυτός ο αχταρμάς, όλος αυτός ο χαμός, όλη αυτή η εναλλαγή συναισθημάτων, φάσεων, στιγμών είμαστε εμείς. είναι η Ελλάδα, είναι η Αθήνα. είναι οι άνθρωποι που την μια στιγμή ανησυχούν για κάτι, το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο το έχουν ξεχάσει και η ανησυχία έχει αντικατασταθεί απο ένα άλλο γεγονός, χαρμόσυνο ίσως που προέκυψε από το πουθενά, μετά συμβαίνει κάτι άλλο , μετά κάτι άλλο, μετά κάτι άλλο...
πότε όμως πατάς το ποουζ και απλά σταματάς να σκέφτεσαι και αρχίζεις να αισθάνεσαι? πότε κάνεις ένα βήμα πίσω για να φιλτράρεις τι συμβαίνει και γιατί? πότε αποστασιοποιείσαι και πότε βάζεις πάλι τον εαυτό σου μέσα στην πραγματικότητα?
τελικά λίγες ώρες αργότερα, με βρήκαν να ανάβω 28 κεράκια σε μια τούρτα και να τραγουδάω δυνατά το πιο ευτυχισμένο τραγούδι γενεθλίων στον άνθρωπο της ζωής μου. και μετά, στάθηκα ένα βήμα πίσω και το έζησα

Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

του μπι (εξαλλη) ορ νοτ του μπι (εξαλλη)

καλά είναι εντελώς μαγικό το πως μπορεί να μεταμορφώσει την διάθεση σου ο καιρός τι κρίμα που δεν ρουφάμε όλοι μεγάλες δόσεις από τον υπέροχο αυτόν ήλιο που μας χαρίζει απλόχερα αυτός ο ουρανός?? πόσο πιο διαφορετικά θα ήταν όλα αν είχαμε την αθωότητα του παιδιού και σηκώναμε το κεφάλι μας να δούμε κατάματα τον ήλιο μέχρι να μας τυφλώσει και να μας πονέσει τα μάτια? πόσο πιο ωραίο θα ήταν να είχαμε και αυτόν τον φανταστικό καιρό όλη μέρα κάθε μέρα.αλλά μετά, θα άξιζε τόσο πολύ ή θα παρακαλάγαμε και για λίγη βροχή? για λίγο χειμώνα και λίγο χιόνι? γιατί άραγε κυριευόμαστε μόνιμα άπαυτο το ανικανοποίητο? τι είναι αυτό που δεν έχουμε και τελικά ψάχνουμε με τόση μανία?
δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ σήμερα νιώθω τρομερά πλήρης δεν έχω λόγο άλλωστε να μην είμαι μέσα μου είναι όλα τόσο τέλεια όσο ακριβώς είναι και έξω η μέρα, όλα λαμπρά, καθαρά και ξάστερα αύριο θα είναι μια καινούργια μέρα και τι μέρα? έχουμε γενέθλια, γιορτάζουμε και μεγαλώνουμε το και αν το ταπεινό μου μπλογκ έχει μόνο δυο μικρούς μικρούς αναγνώστες? για μένα είναι όλος μου ο κόσμος
λυπάμαι που θα απογοητεύσω όλους τους μελλοντικούς αναγνώστες μου όμως, μιας και αυτή η ανάρτηση κάθε άλλο παρα δικαιώνει τον τίτλο του (μπλογκ) αλλά τι να κάνουμε? ακόμα και μια έξαλλη δεν μπορεί να είναι πάντα έξαλλη....

Τρίτη 6 Απριλίου 2010

εξαλλη (σε μια αλλη πολη)

αναμνήσεις 1ης μέρα απο την (προσπαθώ-απεγνωσμένα-να-φτάσω) Φλωρεντια

11 ώρες και μόνο 1 φορά τουαλέτα αργότερα ακόμα δεν έχω φτάσει. και όχι δεν πάω για Πάσχα στις εξωτικές Μαλδίβες, στην ταπεινή και άκρως αναγεννησιακή (όπως μας πληροφορεί η ξεναγός μας) Φλωρεντία πάω. φυσικά εάν είχα πάρει την απόφαση (και αν μπορούσα οικονομικά) να πάω κάπου στον Ατλαντικό, ακόμα και τόσες ώρες μετά όχι μόνο θα είχα φτάσει, αλλά θα είχα προλάβει να μαυρίσω κιόλας κάτω από τον καυτό ήλιο.
αντί για όλα αυτά όμως, είμαι κολλημένη σε ένα πούλμαν , που είναι κολλημένο σε ένα ατελείωτο τούνελ του οποίου η άκρη δεν φαίνεται ούτε με κιάλια, μέσα στο οποίο (και στο τούνελ αλλά και στο πούλμαν) η θερμοκρασία ανεβαίνει επικίνδυνα. όσο για την δική μου? πλησιάζει στο σημείο βρασμού.
ακινητοποιημένη λοιπόν, μαζοχίζω τον εαυτό μου με το να σκέφτομαι και να επαναλαμβάνω χαμηλόφωνα, περίπου 15 φορές για τιμωρία τα εξής πορίσματα: "όταν πρόκειται για μεγάλες αποστάσεις-μην ξαναπάς ποτέ και πουθενά οδικώς", "οι διακοπές σε ένα άλλο μέρος πλην αυτό του σπιτιού σου είναι μόνο ταλαιπωρία. η λέξη ξεκούραση δεν περιλαμβάνεται σε καμία απολύτως πρόταση". ο διαλογισμός και το νοητικό αυτομαστίγωμα μου διακόπτεται από μια ανεπαίσθητη (προς το παρόν) βουή που όχι δεν είναι οι μηχανές των αυτοκινήτων που παίρνουν σιγά σιγά μπρος, αλλά μια γκρίνια από τα έγκατα του πούλμαν. προσθέτω στο νοητικό μου αυτομαστίγωμα αλλά μια τιμωρία: "δεν υπάρχει (νομίζω) λαός που να γκρινιάζει πιο πολύ και πιο πολύ χωρίς λόγο από τους Έλληνες". και για τις επόμενες 4 μέρες θα είμαι αναγκασμένη να συνυπάρχω με 32 από δαύτους

ξανα στην πολη

Μετά από 6 ολόκληρες μέρες απουσίας σε ένα μέρος που το ασύρματο ίντερνετ είναι μάλλον αστικός μύθος, μετά από μια τροφική δηλητηρίαση που έκανε το στομάχι μου να αναθεωρήσει σημαντικά τι εστι φαι τελικά, είμαι πάλι σε επαφή με την εικονική (και όχι μόνο) πραγματικότητά Και είμαι ευτυχισμένη Μπορεί να λέω τόσα και τόσα για την Ελλάδα (και όχι άδικα), για την Αθήνα (και όχι άδικα), αλλά ταξιδεύοντας και μόνο διαπιστώνω ότι δεν είμαστε και τόσο χάλια (τελικά) όσο πιστεύω Και αλλού έχουν κίνηση, και μάλιστα φριχτή (ανταπόκριση σε επόμενα μπλογκ), έχουν και αυτοί αγενέστατους πωλητές/πωλήτριες, δυστυχισμένους ανθρώπους που η μοίρα τους τα έφερε έτσι και κάνουν μια δουλειά που πρέπει να μιλάνε σε άλλους ανθρώπους, οργισμένους οδηγούς και αγράμματους σερβιτόρους
Τελικά δεν ξέρω που να αναζητήσω το παράδειγμα προς μίμηση? που είναι τελικά ο πολιτισμός και που είναι τελικά αυτή η ευγένεια που τόσο απεγνωσμένα ψάχνω...
Το μόνο ευχάριστο είναι το εξής: ευτυχώς που δεν έχω σταματήσει ακόμα να το/τα ψάχνω