1 ηφαιστειο, 1 μουσειο, 2 πρωτευουσες και 1 παραιτηση

4 ολόκληρες μέρες μεσολάβησαν από την τελευταία ανάρτηση και εγώ νιώθω σαν να έχουν περάσει 4 μήνες. εάν το καλοσκεφτούμε βέβαια, μια ολόκληρη εποχή πέρασε, από σχεδόν άνοιξη που είχαμε 4 μέρες πριν, τώρα έχουμε σχεδόν καλοκαίρι.
αυτή η ηφαιστειακή σκόνη που έχει παραλύσει σχεδόν όλη την εναέρια κυκλοφορία της Ευρώπης (να μια φανταστική ευκαιρία να είχες πάει τριήμερο κάπου στην Ευρώπη, που τελικά θα κατέληγε σε "ένας θεός ξέρει πότε θα λήξει η απεργία, Νάσια μου") θα μας πει τελικά κανείς τι είναι? αυτό που μου καίει περισσότερο τον εγκέφαλο βέβαια, είναι τα ονόματα των πόλεων της Ισλανδίας τα οποία είναι λες και έχει αφήσει κάποιος μια εγκυκλοπαίδεια πάνω στο κιμπορντ και έχουν πατηθεί σαράντα πλήκτρα ταυτόχρονα.
γνώρισα μια κοπέλα από την Βραζιλία (την φιλοξενούσε η Τατιάνα για το Σαββατοκύριακο) η οποία κάνει το senior year placement του πανεπιστημίου της στην Τουρκία. δεν μπορούσα να μην αναρωτηθώ πως μια κοπέλα από την Βραζιλία αποφασίζει απ' όλες τις χώρες και τις πρωτεύουσες του κόσμου να διαλέξει την Τουρκία, όχι για κάποιον άλλον λόγο πέραν της τεράστιας χιλιομετρικής απόστασης. εγώ μια Αγγλία πήγα, που στο φινάλε το Λονδίνο είναι σαν τον πλούσιο συγγενή της φτωχής Αθήνας, και το έκανα θέμα.
πήγα στο μουσείο της Ακρόπολης. δεν τρελάθηκα όχι. δεν λέω πολύ ωραία η αρχιτεκτονική και η τοποθεσία του μουσείου, προφανώς και η θέα του ήταν μαγευτική, το εσωτερικό του εξαιρετικά φωτισμένο (βέβαια δεν ξέρω πως μπορεί να είναι μια μέρα βροχερή), με μεγάλους χώρους κτλ. αλλά κατά την άποψη μου (και έχω επισκεφτεί πολλά μουσεία) δεν ήταν καθόλου καλά τοποθετημένα τα εκθέματα, δηλαδή δεν υπήρχε καμία συνοχή ως προς το από πού έπρεπε να ξεκινήσεις και που έπρεπε να καταλήξεις για να το δεις ολόκληρο. είχε πολλά αγάλματα στην μέση με αποτέλεσμα να μην ξέρεις εάν έπρεπε να το πάρεις από τα δεξιά και να κάνεις τον κύκλο καταλήγοντας στα αριστερά, ή εάν έπρεπε να είσαι στην μέση και να παρατηρείς δεξιά και αριστερά...καμία λογική. φυσικά δεν μου έκανε καμία εντύπωση, ίσα ίσα μου φάνηκε σαν μια όχι-και-τόσο χαριτωμένη μικρογραφία της κοινωνίας μας. που είναι ότι να' ναι και ο κάθε ένας κάνει ότι θέλει. για τα 5 ευρώ που έδωσα σαν γενική είσοδο πάντως δεν αποζημιώθηκα. αλλά πρέπει να αναγνωρίσω ότι το βίντεο που παιζόταν στον 3ο όροφο και έδειχνε μια σύντομη μεν αλλά άκρως περιεκτική ιστορία του Παρθενώνα με πολύ αξιόλογα γραφικά. απο την άλλη, πόσα πια κεραμικά και χάλκινα αγαλματίδια και οικιακά σκεύη του 414 ΠΧ να δείς και να σου αρέσουν?
δεν ξέρω τι μου έφταιγε τελικά. μάλλον θέλω απλά να το κράξω έτσι για να βγάλω το άχτι μου για κάτι άλλο, το οποίο επίσης δεν μπορώ να προσδιορίσω, αλλά σίγουρα είναι εκεί και μου φταίει!
σήμερα όλη μέρα τρώγομαι με τα ρούχα μου "γιατί πρέπει να δουλεύω?" αλήθεια. θέλω να σταματήσω να δουλεύω. δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. από τα λεφτά που βγάζω το 1/4 περίπου χαίρομαι και τα υπόλοιπα 3 πάνε σε λογαριασμούς και σε ένας θεός ξέρει που αλλού πάνε... αν το όριο ηλικίας για τις συντάξεις γίνει τελικά τα 67 τότε έχω ακριβώς 40 ολόκληρα χρόνια εργασίας ακόμα. και αυτό είναι κάτι που ειλικρινά δεν μπορώ να αντέξω.
τέλος πάντων, το κερασάκι στην "δεν θέλω να δουλεύω" τούρτα αποτέλεσε και το τηλεφώνημα βόμβα της Τατιάνας, την οποία είχα συνένοχο ΟΛΗ μέρα σήμερα στο πόσο βαριόμασταν στην δουλεία, οπού με πήρε προ μισαώρου να μου ανακοινώσει ότι παραιτήθηκε. η πρώτη μου ερώτηση ήταν να μου πει το ποσοστό φταιξίματος που μου αναλογεί για αυτή της την απόφαση και ευτυχώς είπε ότι εγώ δεν είχα καμία ανάμειξη (εδώ δεν μπορώ να επηρεάσω τον εαυτό μου) αλλά το μπος της που είναι προ πολλού απαράδεκτος.
άντε και στα δικά μας οι λεύτερες.