Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

just let me be

στην αγγλική vogue του αυγούστου έχει ένα καταπληκτικό άρθρο με τίτλο "get real" για την μόδα. από τον τίτλο και μόνο μπορεί κανείς να καταλάβει που θα επικεντρωθεί η συντάκτρια, αλλά διαβάζοντας το καταφερα να βάλω σε τάξη όλα τα κομμάτια που συγκεντρώνω τόσα χρόνια για το παζλ που λέγεται μόδα.
τα κομμάτια αφορούν κυρίως την έμπνευση και τις επιλογές των σχεδιαστών (πως ας πούμε αποφασίζουν ότι η δεκαετία του '50 θα είναι φέτος πηγή έμπνευσης τους, γιατί και κυρίως πως τα καταφέρνουν να μας πείθουν ότι όντως το 50's look είναι αυτό που είναι in φέτος, φταίνε τα αριστουργηματικά ρούχα ή τα αριστοτεχνικά editorial μόδας?), που απευθύνονται (στην ιαπωνία, στην τάβι γκέβινσον, στο χόλιγουντ ή στην άννα γουίντουρ) και ποιος τελικά καταλήγει να τους φοράει (εδώ οι επιλογές μειώνονται στο "όποιος έχει λεφτά").
οι τάσεις που θα φορεθούν την χειμερινή σεζόν που για την μόδα έχει κιόλας τελειώσει μιας και οι περισσότεροι οίκοι έχουν ήδη παρουσιάσει τις collection τους και τα περισσότερα περιοδικά μόδας έχουν ήδη επιλέξει τα καλύτερα κομμάτια απ' όλες, στις πρώτες θέσεις των περιοδικών βρίσκονται ρούχα βολικά και άνετα, φτιαγμένα από ακριβά άλλα άνετα υφάσματα, με υπέροχη εφαρμογή σε όποιο γυναικείο σωματότυπο μπορεί να υποστηρίξει ένα ψηλόμεσο, φαρδύ και μακρύ παντελόνι. σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε μέχρι τώρα η λέξη κλειδί για την μόδα του χειμώνα που έρχεται είναι η άνεση.
η συντάκτρια λέει κάτι στο 4σέλιδο κείμενο της που ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα σκεφτεί και πραγματικά είναι μια απάντηση σε πολλές απορίες που είχα για την μόδα.
καταρχάς να πω ότι όταν λέω μόδα στην συγκεκριμένη περίπτωση εννοώ δυστυχώς haute couture μόδα, και λέω δυστυχώς γιατί όλα αυτά είναι ρούχα που εγώ προσωπικά ίσως και να μην φορέσω ποτέ. αλλά να' ναι καλά το ζάρα που αντιγράφει τα πάντα.
επίσης αυτό το κείμενο δεν είναι διαφήμιση ή φόρος τιμής στα παντελόνια των 1000 ευρώ ούτε στα κασμιρένια ζακετάκια των 900, τα οποία εγώ θαυμάζω και αγαπώ βαθιά, αλλά θεωρώ απολύτως εξωφρενικές τις τιμές τους.
λέει λοιπόν η Liza (Armstrong, fashion editor στους Times) στο άρθρο της πως επιτέλους ήρθε η ώρα για την μόδα να γυρίσει σελίδα και να αρχίσει να δημιουργεί ρούχα που απευθύνονται σε ηλικίες που είναι το άμεσο αγοραστικό τους κοινό, δηλαδή στις μαμάδες των μέχρι τώρα fashionistas.
φυσικά αυτό μέχρι και πέρυσι δεν συνέβαινε γιατί οι γυναίκες από μόνες τους είχαν ωθήσει την βιομηχανία της μόδας να παράγει ρούχα σε πολύ μικρότερα νούμερα από τα νούμερα που παραδοσιακά φοράει μια καλοδιατηρημένη σαραντάρα γιατί όλες οι σαραντάρες είχαν πλακωθεί στις λιποαναρρόφησεις, άφηναν την μόδα να προμοτάρει ρούχα που απευθύνονται σε 20άρες γιατί όλες οι 40άρες έκανα τρελά μποτοξ για να μοιάζουν όσο οι κόρες τους για να μπορούν να υποστηρίξουν τα πανύψηλα μίνι, και τέλος, το άρθρο υπογραμμίζει ότι επιτέλους οι γυναίκες αρχίζουν να αποδέχονται τους εαυτούς τους όπως είναι, να αποδέχονται το σώμα τους όπως είναι. αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι οι 40άρες θα πρέπει να κατεβάσουν το στρίφωμα της φούστας και να ανεβάσουν το ντεκολτέ, αλλά να φοράνε επιτέλους ρούχα που είναι άνετα και αναδεικνύουν αυτές και το σώμα τους χωρίς προσπάθεια.
επιτέλους η μόδα αλλάζει δεκαετία προτιμησης και από τα φλούο 80's της madonna's περνάμε στην δεκαετία του mad men όπου οι γυναίκες ήταν naturally κομψές, στιλάτες και elegant.
η μόδα όπως και η κοινωνία αλλάζει και θέτει νέες προτεραιότητες, από εκεί που ο σκοπός του κάθε σχεδιαστή ήταν να δημιουργήσει το IT 15ποντο παπούτσι της επόμενης σεζόν, τώρα είναι να δημιουργήσει ρούχα πολυμορφικά, που φοριούνται και συνδυάζονται με πολλά άλλα, ανάλογα με τις ώρες της ημέρας και που μπορούν να μείνουν στην ντουλάπα σου για πάντα κάτω από το ταμπελάκι "κλασσικά και αγαπημένα".
τέλος πάντων, πάρα πολύ ωραίο τεύχος. είχε καιρό να πέσει στα χέρια μου περιοδικό που να διαβάζεται από την αρχή μέχρι το τέλος.
από την άλλη βέβαια, σήμερα είναι μια απ' αυτές τις μέρες που αν μπορούσα θα ήθελα μόνο να βρίσκομαι κουκουλωμένη στο κρεβάτι μου (με τον ανεμιστήρα αγκαλιά) και να εξελίξω τα ψυχολογικά μου μόνη μου και στην ησυχία μου. αντί αυτής της συγκλονιστικά καθαρτικής διαδικασίας, πρέπει να κυκλοφορήσω στον έξω κόσμο, με κατεβασμένες μουράκλες, χωρίς την παραμικρή όρεξη να μιλήσω/κοιτάξω/απαντήσω/γνωρίσω κτλ. οτιδήποτε αναπνέει και να είμαι υποχρεωμένη να απαντάω "τίποτα μωρέ" σε όσους (όλους) καταλάβουν ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα σήμερα. αντί αυτής της τυπικής απάντησης, θα ήθελα να μπορώ να ουρλιάξω ότι ΟΧΙ δεν είμαι καλά σήμερα και να αρχίσω να παραληρώ για όλους του λόγους που δεν είμαι, χωρίς να χρειάζεται να χρησιμοποιήσω γραμματική και συντακτικό στις προτάσεις μου. απλά θέλω να ανοίξω το στόμα μου και να λέω ασυναρτησίες, ενώ οι άλλοι θα κουνάνε συγκαταβατικά το κεφάλι τους τύπου "η κακομοίρα αποτρελάθηκε τελικά" και θα κάνουν αργά αλλά σταθερά βήματα προς τα πίσω σε περίπτωση που κρίνουν ότι μπορεί και να γίνω επικίνδυνη.
εγώ η κακομοίρα όμως δεν θα γίνω επικίνδυνη, το μόνο που θέλω απ' αυτούς είναι απλά να με αφήσουν στην ησυχία μου. όλοι τους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου