Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

music is my ecstasy

1995. δευτέρα γυμνασίου, 12 ετών. κυκλοφορεί το "all ages" ένα compilation cd των Bad Religion.
τρέχω στο δισκάδικο να το αγοράσω.
γυρίζω σπίτι, κόβω πολύ προσεχτικά την ζελατίνα με το κοπίδι με τρελό άγχος μην κάνω μια πιο βαθιά κίνηση και χαρακώσω το cd.
το ανοίγω και βγάζω το βιβλιαράκι, το artwork είναι ένα κολλάζ από χιλιάδες αφίσες συναυλιών απ' όλο τον κόσμο, δικών τους αλλά και άλλων εξίσου συγκλονιστικών συγκροτημάτων, έχει και τα lyrics χειρόγραφα.
το βάζω στο cd player, ένα γιγαντιαίο cd player στερεοφωνικό philips που μου είχε πάρει δώρο ο μπαμπάς μου, με μια μόνο υποδοχή για cd και δυο τεράστια ηχεία (βασική προϋπόθεση για την αγορά) που τα είχα τοποθετήσει στο πιο ψηλό σημείο της βιβλιοθήκης μου, δεξιά και αριστερά αντίστοιχα για να αποδίδουν όσο το δυνατόν (όπως νόμιζα) καλύτερα τον ήχο. ξαπλώνω στο κρεβάτι και με το κοντρόλ του cd στο χέρι πατάω ταυτόχρονα το play και το volume.
για την υπόλοιπη ώρα που παίζει το cd δεν κουνάω ούτε βλέφαρο από το ταβάνι, κάθομαι και ακούω το κάθε τραγούδι, προσέχω τον κάθε στοίχο, προσπαθώ να φανταστώ τι μπορεί να τους οδήγησε να γράψουν ένα τέτοιο τραγούδι, φυσικά δεν μπορώ να διανοηθώ ούτε τις κοινωνικές ανισότητες και αδικίες που περιγράφουν, ούτε τους έντονα πολιτικοποιημένους στίχους, αλλά έχουν τις πιο δυνατές κιθάρες, τις πιο καθαρές φωνές και τις πιο crusty μελωδίες, οπότε δεν με νοιάζει τίποτα παραπάνω.
δυναμώνω την ένταση τόσο που η κάσα της πόρτας αρχίζει να τρίζει, τόσο που δεν ακούω ούτε τα χτυπήματα της μαμάς μου στην πόρτα να το χαμηλώσω γιατί έχω τρελάνει και αυτούς αλλά και ολόκληρη την γειτονιά. φυσικά δεν με νοιάζει τίποτα απ' όλα αυτά.
το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να βρω μια 80άρα κασέτα να χωρέσει ολόκληρο το cd για να το ακούω και στο walkman στην διαδρομή για το σχολείο ή όση ώρα έκανα να φτάσω από το σπίτι μου στο σπίτι της τότε κολλητής μου, ναυσικάς.
μετά ακολούθησαν και άλλα cd, το "gray rase", αλλά και η ανακάλυψη παλιών όπως το all time favorite "no control" και άλλων καινούργιων όπως το "new america".
15 χρόνια μετά, σήμερα, στο ejekt θα ακούσω όλη την εφηβεία μου live. στην διαδρομή για την δουλεία αποφάσισα να μην πάρω το βιβλίο μου, που σελιδοδείκτης τόσο καιρό ήταν το εισιτήριο της συναυλίας, αλλά να ακούσω στο ipod πλέον, όσο πιο πολλά τραγούδια από τα cd που έχω περάσει, προλάβω. έφτασα στο γραφείο και ακόμα το ipod παίζει ξέφρενα. γράφω αυτό το ποστ και ακόμα το ipod παίζει ξέφρενα. έτσι για warm up προ της συναυλίας.
δεν ξέρω τι τραγούδια θα παίξουν σήμερα, δεν ξέρω καν αν θα ακούσω κάποια από τα αγαπημένα μου ή αν θα ξέρω καλά καλά πολλά από το line up τους, αλλά η έκσταση να τους δω live στην χώρα μου μετά από 15 χρόνια αναμονής, που μεταξύ μας δεν περίμενα ποτέ ότι θα συνέβαινε αυτό, είναι το καλύτερο trip to memory lane.
δεν υπάρχει τίποτα να συγκρίνεται με το συναίσθημα που σου προκαλεί η μουσική, ειδικά όταν είσαι 12 χρονών. μπορεί πια να μην τους ακούω τόσο φανατικά όσο τότε, αλλά μπορώ να δηλώσω με όλη την σιγουριά του κόσμου ότι είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα σε όλο τον πλανήτη. έχω χαρεί πολύ που κατάφερα να δω και άλλα συγκροτήματα live αλλά το νούμερο 1 μου ήταν πάντα οι Bad Religion.
15 χρόνια τώρα έχω μαζέψει ολόκληρη την δισκογραφία τους σε όλες τις πιθανές μορφές ήχου, cd, κασέτες και mp3's και θα είναι το legacy που θα αφήσω στα παιδιά μου τα οποία παρακαλάω από τώρα να μην πάρουν από την hip-hop κουλτούρα του πατέρα τους, αλλά από την punk rock της μαμάς.
back in the days, το καλιφορνέζικο πανκ ήταν η μουσική που άκουγες να βγαίνει σε τρελά ντεσιμπέλ απ' όλα τα walk και στην συνέχεια discman. ήταν η μουσική που έντυνε κάθε DIY skate και BMX video, ήταν το soundtrack μιας ολόκληρης γενιάς παιδιών που δεν είχαν καμία σχέση με μόδες και πολιτική, καμία σχέση με μαθήματα και πρέπει, με καταπιεστικούς καθηγητές και οπισθοδρομικούς διευθυντές, ήταν το soundtrack κάθε μαθήματος γυμναστικής και κάθε βαρετής ώρας σχολείου, ήταν το soundtrack κάθε σχολικής εκδρομής και κάθε βαρετών καλοκαιρινών διακοπών στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου των γονιών μας. ήταν το soundtrack κάθε καλοκαιρινού πανηγυριού στα ιδιωτικά σχολειά (που τότε ήταν αυθεντικά και all about mysic με συναυλίες σχολικών συγκροτημάτων και όχι παρέλαση μόδας) και το πρώτο συστατικό στο DNA όλων των DIY συγκροτημάτων (κατά πάσα πιθανότητα φίλων μας), κάποια υπάρχουν ακόμα και κρατάνε την φάση περισσότερο δυνατή από ποτέ, κάποια χάθηκαν κάπου μεταξύ αποφοίτησης και πρώτου έτους στην αγγλία, και αντίστοιχα κάποια άλλα δημιουργήθηκαν στην θέση τους κάτω από τις ίδιες ακριβώς συνθήκες. punk rock ήταν (και κάποιες φορές είναι ακόμα) τα πάντα, το ντύσιμο και το στιλ, η συμπεριφορά και η ιδεολογία, το φέρσιμο και η αντιμετώπιση της πραγματικότητας, είναι εσύ και είμαι εγώ.
θυμάμαι φίλους που φύγανε και φίλους που είναι ακόμα φίλοι, σε πλατείες, να χαζευούμε όσους κάνoυν skate, να γελάμε και να ξημεροβραδιαζόμαστε εκεί μέχρι να νυχτώσει, και όλοι μαζί να φαινόμαστε σαν να έχουμε βγει από το kids, την πιο αντιπροσωπευτική ταινία της γενιάς μας, νομίζω.
τότε δεν υπήρχε κάτι που να ξεπερνάει την μουσική σε συναίσθημα. ούτε οι γκόμενες ούτε τα drugs, μόνο οι φίλοι που φυσικά άκουγαν την ίδια μουσική, διέδιδαν τα καινούργια τραγούδια και όλοι μαζί περιμέναμε με τρελή ανυπομονησία την κυκλοφορία του κάθε cd. τότε που όλοι αγοράζαμε cd's και τα τοποθετούσαμε στην βιβλιοθήκη μας γιατί το μεγαλύτερο credential που μπορούσες να έχεις έναντι των φίλων σου ήταν πόσο μεγάλη σιντοθήκη έχεις. και είχαμε τεράστια. και τα θέλαμε όλα αυθεντικά. και τοποθετημένα με σειρά χρονολογίας. τότε που τα ακούγαμε 24 ώρες το 24ωρο, στην διαδρομή από και προς το σχολείο, στα διαλείμματα, στον δρόμο για το φροντιστήριο, στο σπίτι όταν ξυπνάγαμε πρώτη κίνηση το play και τελευταία αφού είχαμε αποκοιμηθεί, το off.
σήμερα θυμήθηκα πόσα ολοκληρωμένα συναισθήματα μπορεί να σου δημιουργήσει ένα τραγούδι, τι σημαίνει να σε ρωτάει κάποιος την χειρότερη ερώτηση στην ιστορία των κοινωνικών σχέσεων: "τι μουσική ακούς?" και να έχεις μια τελείως συγκεκριμένη απάντηση να δώσεις.
σήμερα θυμήθηκα ότι όσα cd's και αν πέρασαν από τα χέρια μου τόσα χρόνια, λίγα είναι η αλήθεια, κανένα δεν με γέμισε με τόση ενέργεια όσο αυτά της punk rock.
σήμερα συνειδητοποίησα ότι είναι πολύ λίγα πλέον τα mp3's που μπορώ να ακούω για ατελείωτες ώρες μέχρι τα αυτιά μου να ματώσουν από τα πολλά ντεσιμπέλ ή μέχρι το ipod μου να τελειώσει από μπαταρία. και μετά από την σημερινή συναυλία, ελπίζω να μην τα ξεχάσω ποτέ ξανά.
μεγάλες προσδοκίες? ίσως. αλλά όπως έδειξε μέχρι σήμερα η ιστορία, έχω κάθε δικαίωμα να ελπίζω!!

2 σχόλια: