η απουσία μου δικαιολογείται στο ότι είμαι πολύ χαρούμενη και ευτυχισμένη αυτή την περίοδο για να βρω την αφορμή να γίνω έξαλλη, με αποτέλεσμα να έχω αφήσει πίσω τις μέρες που δεν έβλεπα την ώρα να βρεθώ μπροστά σε μια οθόνη και να ξεσπάσω όλα μου τα νεύρα πάνω στο πληκτρολόγιο.
αν δεν έχω κάτι να πω ή να σχολιάσω, αρνητικά κυρίως, αυτό το μπλογκ πρακτικά δεν έχει λόγο ύπαρξης, γιατί στην τελική ποιόν ενδιαφέρει αν κάνω δίαιτα ή αν πέρασα τέλεια το weekend ή ότι έχω αρχίσει να σκέφτομαι το καλοκαίρι και τις διακοπές με μανία, και άλλα τέτοια χαρωπά? από την άλλη βέβαια, it's my blog and I cry if I want to οπότε για όποιον βαριέται ή δεν είναι πολύ καλά ψυχολογικά ή έχει νεύρα μάλλον τώρα ήρθε η ώρα να πατήσει αυτό το κόκκινο "χ" πάνω δεξιά στην οθόνη του, και να μας προτιμήσει κάποια άλλη φορά που θα επιδίδομαι στο αγαπημένο μου σπορ, αυτό του κραξίματος, μιας και το παρακάτω κείμενο θα τον απογοητεύσει.
spoiler alert: θα έχει πολλές πεταλούδες και κορδελάκια.
έχω φλερτάρει πολύ με την ιδέα να γράψω κάτι για τις δίαιτες, κάτι σαν ημερολόγιο του στυλ ότι σήμερα έφαγα μια μπανάνα και ένα μήλο. αλλά πόσο ενδιαφέρον μπορεί να έχει κάτι τέτοιο και πόσο πολύ μπορείς να διανθίσεις λεκτικά το ότι έφαγες μια μπανάνα και ένα μήλο. τελεία. ξέρεις.
τις τελευταίες μέρες έχω βάλει σκοπό να βρω πολλές και ενδιαφέρουσες σελίδες στο ίντερνετ, που να αφορούν τα πάντα, για να έχω να απασχολώ το μυαλό μου κάτι ώρες που η ηρωίνη φαντάζει σαν την καλύτερη λύση μπας και περάσει το 8ωρο. αντ' αυτής όμως βρήκα το πιο τέλειο site μαγειρικής/ζαχαροπλαστικής, αυτό, και αφού δεν μπορώ να πάω στην αμερική και να βρω τα υλικά για να τα μαγειρέψω (let alone the skills), αλλά και αφού δεν μπορώ να τα φάω, ας τα βλέπω, κάνοντας παράλληλα όνειρα για το παγωτατζίδικο που θα ανοίξουμε με την τατιάνα (αυτό είναι δικό της όνειρο δηλαδή, εγώ απλά πετάχτηκα σαν την π***α στην φαντασίωση της, αλλά είμαι σίγουρη ότι θα με προσλάβει αν μη τι άλλο για να της βρίσκω τέλεια ονόματα για τις γεύσεις), ονειρεύομαι τεράστιες κουζίνες που θα μαγειρεύω συγκλονιστικά γλυκά και θα ψήνω κουλουράκια για τους φίλους μου μένοντας ταυτόχρονα λεπτή και κομψή ενώ αυτοί θα γίνονται σαν μπαλόνια και μέσα σε όλα αυτή την αναζήτηση ανακάλυψα ότι θέλω τελικά να γίνω η martha stewart. ξέρω! ευσεβής πόθος περίπου 45.000.000 γυναικών και άλλων 300.000.000 γκέϊ στον πλανήτη. αλλά hey! όλοι έχουμε μερίδιο στην ευτυχία. τι όχι??
εκτός από τα παραπάνω, σίγουρα κάποιο από τα παρακάτω ή και όλα μαζί είναι λόγοι που με κάνουν ευτυχισμένη: το καλοκαίρι που έρχεται φτάνει, η δίαιτα μου που κλείνει 3 εβδομάδες πετυχημένης λειτουργίας ΜΕ αποτελέσματα παρακαλώ, το ότι τώρα έχω την επιλογή του να μπορώ να απαρνηθώ αν θέλω τον "όρκο του ολόσωμου" που είχα δώσει για φέτος το καλοκαίρι, και πάνω απ' όλα ο δεύτερος έρωτας που περνάω (μόνη μου, ο κωνσταντίνος είναι ακόμα στον πρώτο) μαζί του, αλλά και το φανταστικό ρεπό της περασμένης παρασκευής που μου θύμισε πόσο ωραίο είναι να έχεις χρόνο να αφιερώνεις στον εαυτό σου.
παλιά, λόγο του ελληνικού κομπλεξισμού δεν μπορούσα να διανοηθώ τι μπορεί να κάνεις ένας άνθρωπος μόνος του στο σινεμά ή στην καφετέρια. απέφευγα μάλιστα να τους κοιτάξω για να μην νομίζουν ότι τους κοιτάω που είναι μόνοι τους και τους βυθίσω ακόμα περισσότερο στην μιζέρια που τελικά υπήρχε μόνο στο στενό μυαλό μου. και μετά πήγα για μεταπτυχιακό στο λονδίνο. με μια βαλίτσα γεμάτη με cd, dvd και βιβλία γιατί πίστευα ότι θα περνάω πολλές ώρες κλεισμένη στο δωμάτιο μου μην έχοντας παρέα για να κάνω τα τρισεκατομμύρια πράγματα που μπορείς να κάνεις στο λονδίνο. φυσικά δεν είδα ούτε μισό dvd και αρκέστηκα στο να κουβαλάω την υπέρβαρη βαλίτσα μου στον χειρότερο σταθμό (χωρίς ασανσέρ that is) του λονδρέζικου μετρό, το green park. δεν είδα ούτε μισό dvd γιατί έμαθα να περνάω καλά με την μόνη παρέα που μπορώ να περάσω καλά (όταν και εάν το θέλω), τον εαυτό μου.
back to reality. την παρασκευή εκτός των άλλων πήγα στα μπουζούκια. συγκεκριμένα στην βανδή. έπαθα πολλές κράμπες στην στοματική κοιλότητα γιατί δεν μπορούσα να κρατήσω τα σαγόνια μου στην θέση τους κάθε φορά που ήταν πάνω στην πίστα η βανδή με τις χορεύτριες της... τι σώματα είναι αυτά που έχουν? το μεγαλύτερο μου επιχείρημα για να μην πιω όλο το μπουκάλι με την vodka-μπόμπα μπας και πνίξω τον πόνο μου είναι ότι αυτή είναι η δουλεία τους. σε κάθε ενοχικό βλέμμα της στέλλας που από το δεξί μάτι καταριόταν το κινέζικο που έφαγε πριν την έξοδο μας και από το αριστερό την απουσία χρόνου για γυμναστική, επέμενα στο ότι είναι η δουλεία της να έχει τέλειο σώμα και στο ότι "έχει τον άπειρο χρόνο και χρήμα για γυμναστική αλλά και να πληρώνει σαράντα μάγειρες να τις ψιλοκόβουν τα λαχανικά και να τις γεμίζουν 8 ποτήρια νερό την μέρα. και να βρίσκει και τον χρόνο να τα κατουράει." κάπου μεταξύ των κοιλιακών μια άσημης τραγουδίστριας και των οπίσθιων της άλλης άρχισα να απορώ πως και εάν θα εφαρμοστεί ποτέ ο αντικαπνιστικός νόμος στον ναό του ντερτιού, του πόνου και του νταλκά.
πιστεύω ότι εκτός από κάποια τραγούδια που έχουν δημιουργηθεί για να αυξήσουν τις πωλήσεις στα λουλούδια, είναι και κάποια άλλα τα οποία έχουν δημιουργηθεί για να αυξήσουν τις πωλήσεις στα τσιγάρα. στα μπουζούκια εάν είσαι ευτυχισμένος και ερωτευμένος δεν πας. δεν περνάς καλά ρε παιδί μου εάν δεν μπορείς να ταυτιστείς με τον πόνο του εκάστοτε τραγουδιού, εάν δεν έχεις έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο να σκουντίξεις την φίλη σου στον πολύ συγκεκριμένο στοίχο που περιγράφει ακριβώς το state of mind αυτού του χωρισμού. υπάρχουν κάποια τραγούδια που για να τα ακούσεις και να τα ασπαστείς όπως πρέπει, πρέπει να ανάψεις καινούργιο τσιγάρο με την εισαγωγή τους, ακόμα και αν είχες κάνει δυο τζούρες απ' αυτό που κρατάς αναμμένο στο χέρι σου.
όπως όλοι καταλαβαίνουμε, τα μπουζούκια δεν είναι πια για μένα.
έχω κάποιες παρατηρήσεις όμως να κάνω ως προς το καλλιτεχνικό κομμάτι: οι χορογράφοι πρέπει επειγόντως να σκεφτούν κάτι να κάνουν με το αριστερό χέρι των τραγουδιστών μιας και κρέμεται τόσο κουλό που σου αποσπά την προσοχή, και επίσης, όλοι οι εναλλακτικοί και mainstream καλλιτέχνες αλλά και οι δισκογραφικές που τους εκπροσωπούν θα πρέπει να χαλαρώσουν λίγο και να σταματήσουν να ιδρώνουν για να χτίσουν μια cool και "διαφορετική" εικόνα για τον κάθε έναν απ' αυτούς γιατί στην τελική κανείς τους δε μπορεί να απαγορέψει στην βανδή να τραγουδάει το "εξαιρέσεις" συνοδεία μπουζουκιού. αυτά. μεταξύ άλλων στον πρόγραμμα της είχε έναν κιθαρίστα τέρμα μεταλά, με κάτι ράστα κόκκινα και μαύρα μέχρι την γάμπα, το απαραίτητο eye liner, δαχτυλίδια με νεκροκεφαλές και πεντάλφες, χιλιάδες καρφιά πάνω στο μαύρο outfit και βέρμαχτ, για τα οποία ακόμα απορώ αν του το διάλεξε στυλίστας ή αν είναι ατόφιος μεταλάς που ξεπούλησε την πουλημένη στον Ozzy ψυχή του για τα λεφτά, που ως γνωστόν "τα κάνεις όλα"?
μ' αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα ταλανίζομαι μέχρι σήμερα και ησυχία δεν μπορώ να βρω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου