μαρθα βουρτση

έχω γραφτεί στα newsletter όλων των online fashion sites, κυρίως αγγλικών, με αποτέλεσμα να μου στέλνουν τουλάχιστον τρις φορές την εβδομάδα το κάθε ένα, μειλ με όλα τα καινούργια ρούχα που φέρνουν. τα ανοίγω λοιπόν σαν καλός μπούφος, τα βλέπω, κάνω σχέδια που θα είμαι όταν θα φοράω το τάδε φόρεμα, το τάδε μαγιό, με τι θα τα συνδυάσω, κάπου εκεί σκέφτομαι ότι μου λείπει και το τάδε παπούτσι που θα πήγαινε καταπληκτικά μ' αυτό το φόρεμα, ανοίγω άλλη σελίδα με παπούτσια, διαλέγω και από εκεί. τα βάζω όλα στο shopping basket. πατάω continue to checkout. ανοίγω άλλο site παράλληλα να μου κάνει τις μετατροπές από λίρες σε ευρό. αρχίζω να σκέφτομαι μήπως τελικά είναι λίγο ακριβά 70 ευρό για ένα μαγιό. συνεχίζω να το σκέφτομαι. περνάει λίγη ώρα. χαζεύω στο twitter. ξαναπηγαίνω στην σελίδα, το basket μου με περιμένει χαρωπό μαζί με όλες τις φαντασιώσεις που έχω κάνει για τα ρούχα.
τα κλείνω όλα και δεν αγοράζω τίποτα.
κάθομαι και απορώ γιατί κάνω όλη αυτή την διαδικασία ξέροντας απο την αρχή ότι δεν πρόκειται να αγοράσω τίποτα. ότι δεν χρειάζομαι τίποτα απ' όλα αυτά μιας και έχω ήδη τριακόσια, αλλά παρόλα αυτά πάλι λογκάρω και μπαίνω στην διαδικασία να κάνω όλο αυτό το σενάριο. τελικά γιατί? νομίζω ότι με κάνει πολύ χαρούμενη να ξέρω ότι έχω λεφτά να πάρω ότι θέλω απ' όλα αυτά που βλέπω, αλλά τελικά επιλέγω να μην το κάνω.
ΕΠΙΛΕΓΩ.
πόσο τέλειο συναίσθημα αυτό της επιλογής. σου δίνει την απόλυτη ελευθερία.
προχτές ήμουν στο γυμναστήριο. στα όργανα. ο χώρος είναι ποτισμένος τεστοστερόνη και οι καθρέφτες δεν προλαβαίνουν να διαδέχονται ιδρωμένα είδωλα. δίπλα μου είναι ένας τύπος που ξεφυσάει σαν τον υπερσιβηρικό. έρχεται και του πιάνει την κουβέντα ένας γυμναστής που απ' ότι καταλαβαίνω είναι φίλοι. ξεκινάει ο γυμναστής να του λέει για το προηγούμενο βράδυ που πήγε σε ένα κοινό τους στέκι, και που απ' ότι καταλαβαίνω ήρθε η (τύπου) πρώην γκόμενα του γυμναστή. αρχίζει να του λέει ότι έκανε πως δεν την είδε (νόμιζα ότι αυτές τις μαλακίες τις κάνουμε μόνο εμείς) και πως όταν πήγε εκείνη να τον χαιρετήσει αυτός της το έπαιζε ιστορία, ξέρεις λίγο βαρύς, λίγο αδιάφορος (ότι ακριβώς δηλαδή ρίχνει με μαθηματική ακρίβεια μια γκόμενα, και δη πρώην σου, ξανά στην αγκαλιά σου). σ' αυτό το σημείο άρχισα να χάνω λίγο την εξιστόρηση γιατί ξεκίνησε ο υπερσιβηρικός, αλλά συμπεραίνω ότι αυτή τον ρώτησε κάτι του στυλ "τι κάνεις?" και αυτός της απάντησε ότι "καλά μωρέ, ξέρεις τώρα, ανέβηκα μέχρι την κορφή του έβερεστ σε δύο ώρες και σαράντα λεπτά, έκανα μπάνιο με λευκούς καρχαρίες, τα συνηθισμένα".
ο υπερσιβηρικός (που καίει κάρβουνο) τον κοίταξε έκπληκτος "κολύμπησες με λευκούς καρχαρίες??" και ο άλλος του λέει "όχι ρε μαλάκα, έβγαλα έναν παπά (ψέμα σημαίνει αυτό στο ανδρικό λεξιλόγιο) εκεί από την κολότσεπη για να της πω κάτι".
μάλλον ένιωσε πολύ ωραία για την στιχομυθία με τους παπάδες γιατί την επανέλαβε πολλές φορές.
το βράδυ αυτό έληξε για την μάρθα (έτσι λέγανε το τάχα μου θύμα) και τον γυμναστή κάπως έτσι: η μάρθα πέρασε από πίσω του και τον ακούμπησε, δήθεν τυχαία, δήθεν κατά λάθος (οκ! αυτό όντως το κάνουν οι γυναίκες) και ο γυμναστής "ούτε που ασχολήθηκα. έπιασα μια τύπισσα από την παρέα και άρχισα να της μιλάω". κατά την άποψη του αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα για την μάρθα η οποία μετά, όπως φανταζόμαστε όλοι, θα πήγε τρέχοντας στις τουαλέτες για να κλάψει και θα έφευγε τελικά από το μαγαζί με το κεφάλι σκυμμένο.
τον λυπήθηκα τόσο πολύ. αυτόν μόνο. η μάρθα μετά απ' αυτό το βράδυ μάλλον θα κατάλαβε πόσο βλάκας είναι ο πρώην της και σήμερα θα βρίσκεται σε κάποια παραλία με την κορμάρα της αραγμένη στην ξαπλώστρα να περιμένει προσφορές.
αυτός έμεινε να καυχιέται την ιστοριούλα τους στο γυμναστήριο, σε έναν τύπο που δεν είχε καμία όρεξη να ακούσει για τους παπάδες κανενός και που ήθελε απλά να γυμνάσει τους τρικέφαλους του.
χθες το βράδυ για άλλη μια φορά σούρθηκα έξω μέχρι τις τρις το πρωί. αυτό για μένα πια είναι άθλος. όχι ότι ήμουν και ποτέ κάνα pary animal, να τα λέμε αυτά, αλλά που και που τις κάνω τις εξορμήσεις μου. σαφέστατα βέβαια θα προτιμούσα να κάθομαι στον καναπέ μου να βλέπω ταινίες ή να παίζω επιτραπέζια, αλλά ο κοινωνικός μου κύκλος δεν με αφήνει πάντα να πραγματοποιώ τις γιαγιαδέ φαντασιώσεις μου και μεταξύ μας, ίσως κάποια μέρα να τον ευχαριστώ πολύ για αυτό.
δεν περνάω καλά πια έξω. θλίβομαι βαθύτατα βλέποντας τον κόσμο γύρω μου να πίνουν το ποτό τους, ντυμένοι, στολισμένοι έτοιμοι να κατακτήσουν τον κόσμο ή έστω την μπαργούμαν ή έστω τον σερβιτόρο που έχουν βάλει στο μάτι από την προηγούμενη φορά, και τελικά οι περισσότεροι να γυρίζουν σπίτι τους απλά μεθυσμένοι και με άδεια χέρια. βλέπω τις γυναίκες και τα κορίτσια να ντύνονται και να ζωγραφίζουν με κραγιόν χίλιες υποσχέσεις στα πρόσωπά τους, να προσποιούνται κάποιες που δεν είναι, να γελάνε με αστεία που βρίσκουν ελεεινά, να πίνουν σάπια ποτά και χιλιάδες σφηνάκια μήπως και με λίγο αλκοόλ παραπάνω αυτός που τους κερνάει γίνει λίγο πιο ωραίος, λίγο πιο κοντά στην φαντασίωση που είχαν βάζοντας το συγκεκριμένο φουστάνι λίγες ώρες πριν.
θεέ μου, έχω αρχίσει να ακούγομαι επικίνδυνα σαν τον φίλιππο πλιάτσικα. τέλος πάντων, μάλλον την πιάσατε την εικόνα.
με μιζεριάζει η νυχτερινή ζωή. είναι γεμάτη υποσχέσεις που δεν θα δουν ποτέ το φως της ημέρας και επιλογές άλλων που προσποιείσαι ότι είναι δικές σου για να έχεις κάτι λιγότερο να σκέφτεσαι στο πρωινό hangover.