when we were young

όλοι περιμένουμε αυτό το καλοκαίρι που δεν λέει να έρθει. όπως ακριβώς και ο χειμώνας δηλαδή, που τον περιμέεεναμε αλλά δεν ήρθε ποτέ.
τι ημερολόγια για countdown έχουμε κάνει, τι σχέδια για καλοκαιρινές διακοπές (όλοι εκτός από εμάς). σωστός καλοκαιρινός πυρετός.
στην λογική της αναμονής του καλοκαιριού, βλέπω κάποιες γυναίκες (συνήθως είναι γυναικεία δραστηριότητα, εκτός αν τα ανδρικά σου πρότυπα είναι ο γαβαλάς ή/και ο ψινάκης, που βρίσκονται κάπου στο μεταίχμιο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) που με το που δείξει το ημερολόγιο Μάιο τρέχουν στα σολάριουμ και στις παραλίες για μαύρισμα.
το πόσο τους λυπάμαι που στέκουν γκαγκανιασμένοι και αφυδατωμένοι μέσα στο γαλακτερό πλήθος, ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω.
αυτές οι κουλαμάρες του καιρού μπορούν να με τρελάνουν. αυτή η in between κατάστασή που υπάρχει λίγο πριν καλοκαιριάσει ή χειμωνιάσει αντίστοιχα, που η μία φοράει ugg και η άλλη σαγιονάρα είναι ο εφιάλτης κάθε ανθρώπου με την ελάχιστη στιλιστική συνείδηση. αλλά και αυτό επίσης είναι μια άλλη, μεγάλη, ιστορία.
καλιφόρνια γίναμε.
χτες στον δρόμο περπατούσα πλάι πλάι σε μια παρέα 4 αγοριών, μικρά, δύο στα 13 (δεν είμαι και πολύ καλή στο να ξεχωρίζω ηλικίες οπότε μπορεί να ήταν και 15) και τα άλλα δύο γύρω στα 10. εκεί στην βασιλίσης σοφίας είναι ένα στενό που στρίβουν όλα τα αυτοκίνητα για κολωνάκι, δεν έχει φανάρι, και άμα είσαι πεζός πρέπει να περιμένεις τουλάχιστον έξι αμάξια για να σε αφήσει το έβδομο και αν. κάπως έτσι και χτες. όλοι περάσαμε, και ένας απ' αυτούς έμεινε πίσω. με τα πολλά περνάει και μας φτάνει.
με αφορμή αυτό, ξεκινάνε κουβέντα για το πως οδηγούν οι μεγάλοι, και εμένα μου την σπάει αυτό, εμένα μου την σπάει εκείνο, λέει και αυτός που είχε μείνει πίσω στο φανάρι: "...και αυτή η μαλάκω που δεν έβγαλε φλας, ξέρεις τι της χρειαζότανε? μια μολότοφ να της πετάξεις να δει μετά". φυσικά έμεινα μαλάκας.
κάπου εκεί άρχισα να σκέφτομαι τι παρακαταθήκη αφήνουμε στην νέα γενιά, τι μου άφησαν εμένα οι προηγούμενες και πως φτάσαμε σ' αυτό το χάλι.
τα παιδικά μου χρόνια τα θυμάμαι ευτυχισμένα σαν να ζούσα μέσα σε μια μεγάλη τσιχλόφουσκα. οι γονείς μας μας άφησαν κληρονομία το woodstock, τα καλέσματα για λικέρ, τα σεμεδάκια πάνω από τις ασπρόμαυρες τηλεοράσεις, το όνειρο για μια ενωμένη ευρώπη που να συμπεριλαμβάνει και μας, τον παροξυσμό με το μπάσκετ, τις βάτες, τα φωσφοριζέ σοσόνια, το κοκοράκια στα μαλλιά, την καταστροφή του όζοντος από τις λακ, τα wendy's τις κυριακές, το "βασικά καλησπέρα σας" και το "ρόδα, τσάντα και κοπάνα", τα εφηβικά ρομάντζα με καυτά σορτς γυμναστικής, τις σχολικές ποδιές, την βουγιουκλάκη, τις ελληνικές ταινίες και το "ρετιρέ", σαχλαμάρες στην ουσία, που για μας ήταν ολόκληρος ο κόσμος.
τρέχαμε στα μαγαζάκια και τα ψιλικατζίδικα για να αγοράσουμε αυτοκόλλητα με ποδοσφαιριστές να κολλήσουμε στα άλμπουμ, γράφαμε ημερολόγια και αφιερώσεις, μαζεύαμε σετ αλληλογραφίας και τα ανταλλάσσαμε με τις φίλες μας, παίζαμε 1-2-3 στοπ και μακριά γαϊδούρα, γράφαμε και υπογράφαμε στα λευκώματα. κληρονομήσαμε αθωότητα.
μεγαλώσαμε χωρίς κανέναν φόβο, σε γειτονιές που παίζαμε μέχρι αργά την νύχτα, χωρίς να έχουμε σαράντα γονείς πάνω από το κεφάλι μας να προσέχουν μην έρθει κανείς και μας αρπάξει. με ανοιχτά παράθυρα και ράντζα στα μπαλκόνια. ήμασταν ευτυχισμένα παιδιά, χωρίς σύνδρομα, χωρίς παχυσαρκία, χωρίς πονηρία ή έστω κουτοπονηριά. μεγαλώσαμε με σκισμένα γόνατα από το παιχνίδι και με ποδόσφαιρο σε αλάνες (πραγματικά αυτή η λέξη αμφιβάλω αν υπάρχει πια στο λεξιλόγιο μας). με εξερευνήσεις σε ρέματα και βουτιές σε αυτοσχέδια ποταμάκια (όχι δεν έχω μεγαλώσει στην επαρχία). με ποδήλατα και σφεντόνες.
σήμερα τα παιδιά τι κάνουν και τι μαθαίνουν? ότι ο μόνος τρόπος να λύσεις τις διαφορές σου είναι το ξύλο και η βία, ο μόνος τρόπος να προκόψεις είναι να κλέψεις, ο μόνος τρόπος να αγαπήσεις και να αγαπηθείς είναι να είσαι πλούσιος, ο μόνος τρόπος για να βρεις δουλεία είναι το βύσμα, ο μόνος τρόπος για να περάσεις καλά είναι τα ναρκωτικά.
δεν παίζουν πια στις γειτονιές γιατί παντού υπάρχουν κίνδυνοι, δεν αφήνουν τα γόνατα τους να τρέχουν αίμα γιατί υπάρχουν ένα εκατομμύριο αρρώστιες, δεν παίζουν με τα παιδιά της γειτονίας τους γιατί είναι όλα ξένα, δεν δεν δεν.
αν υποθέσουμε ότι τα παιδιά είναι το μέλλον, τότε όπως όλοι καταλαβαίνουμε το μέλλον προβλέπεται τρομακτικό.
μέσα σε όλη αυτήν την αθωότητα, μεγάλωναν παράλληλα με μας και η σημερινή γενιά των late 30άριδων. έτσι όπως κάνει κύκλους η ιστορία, έτσι πιστεύω, κάνουν κύκλους και τα κοινωνικά trends.
δεν είναι τυχαίο το γεγονός που πολλοί late 20άριδες έχουν ήδη αποκατασταθεί με την κλασσική έννοια του όρου, ναι, με γυναίκα/άνδρα και παιδιά already, με σπίτι στο οποίο συγκατοικούν και σκύλο, με όνειρα για κοινή ζωή, επιστροφή στο "μαζί" και στο δεύτερο πληθυντικό. κάτι που όλοι οι late 30άριδες ακούνε και βγάζουν σπυριά.
αυτή η τρελή άρνηση που έχουν όλοι οι 33+ στην δημιουργία οικογένειας, παιδιών και κοινών διακοπών οφείλεται κατά την γνώμη μου στο εξής: οι γονείς των περισσοτέρων από αυτούς είναι άνθρωποι που μείνανε μαζί για 60 χρόνια ευτυχής συμβίωσης. οι περισσότεροι από αυτούς μεγάλωσαν με γονείς που απλά έκαναν την δουλεία τους, χωρίς να ενοχλούν κανέναν, χωρίς πολλές πολλές φιλοδοξίες, απλά μια δουλίτσα για να μπορέσουν να παρέχουν στην οικογένεια τους τα απαραίτητα. είναι πολύ λογικό λοιπόν αυτή η συγκεκριμένη γενιά να έχει για αυτοσκοπό την καριέρα και την επαγγελματική αποκατάσταση, εις βάρος της δημιουργίας οικογένειας, στα χρόνια εκείνα κιόλας που οι καινούργιες ιδέες ανθούσαν, η δημιουργικότητα και η σκληρή δουλεία μπορούσαν να σε κάνουν πετυχημένο και το έδαφος ήταν εύπορο για καινοτομίες.
ολόκληρη αυτή η γενιά έμαθε να ζει με τον φόβο να μην γίνει σαν τους γονείς της, να μην καταλήξει μέσο ή μικρό αστική παίζοντας κάθε πέμπτη βράδυ μπιρίμπα με τους παπαδόπουλους.
οι περισσότεροι από αυτούς σήμερα, είναι όντως αρκετά πετυχημένοι, μόνοι, όχι πια από επιλογή, με πολλούς φίλους και λίγη ουσία. κράζουν και απαξιώνουν ακόμα την οικογένεια και τον γάμο. κάποιοι έχουν παιδιά, τα οποία απλά τους προέκυψαν και τα κρατήσαν μάλλον επειδή βαρέθηκαν το κλαμπινγκ, ζουν ακόμα με την "ότι κάτσει" λογική που έχουν από τα 20 τους στα γκομενικά.
αντίθετα η επόμενη ακριβώς γενιά, εμείς, οι late 20'ς είμαστε πολύ περισσότερο family oriented. το παράδοξο με αυτό το orientation είναι ότι εμείς γαλουχηθήκαμε από οικογένειες χωρισμένων γονιών, τους περισσότερους από εμάς μεγάλωσαν οι παππούδες μας μιας και οι μανάδες μας ήταν απαραίτητο την εποχή εκείνη να δουλεύουν, και για βιοποριστικούς αλλά και για λόγους χειραφέτησης και εργασιακής ισότητας. και όμως, ο φόβος του χωρισμού και της μονογονεϊκής οικογένειας δεν κατάφερε να περάσει στο πετσί μας τόσο ώστε να μας αποτρέψει από το να προσπαθήσουμε.
θέλω να γίνω σαν το νουνού που "μεγαλώνει, μεγαλώνει γερά παιδιά".