ΠΑΜΕ σ' αλλες πολιτειες

αυτό το δόλιο το ποστ το βασανίζω από το πρωί. όπου δεν ήμουν και πολύ στα καλά μου, για λόγους που παραμένουν μέχρι στιγμής, άγνωστοι.
τώρα είμαι μια χαρά ή ίσως πολύ κουρασμένη για να έχω κάτι.
αποφάσισα να μην αλλάξω την εισαγωγή και να το αφήσω να ξεκινήσει κάπως έτσι: σήμερα δεν είναι μια καλή μέρα. μη με ρωτάς γιατί. απλά δεν είναι. δεν θυμάμαι αν ξεκίνησε έτσι ή έγινε μες την μέρα, αν και ελάχιστη σημασία έχει, αλλά πραγματικά νιώθω ότι δεν θα την παλέψω (την πάλεψα τελικά! και όχι μόνο αυτό, αλλά σούρθηκα κιόλας μέχρι το γυμναστήριο). έπιασε βροχή. καλό χειμώνα σε όλους.
μέσα σ' όλα, διαβάζω για τα αγαπημένα μου μέλη του ΠΑΜΕ, πόσο γραφικοί έχουν καταντήσει πια αυτοί οι άνθρωποι ούτε που περιγράφεται. αυτή την φορά έχουν καταλάβει ΑΚΟΥΣΟΝ ΑΚΟΥΣΟΝ τους καταπέλτες 5 πλοίων και δεν αφήνουν τον κόσμο να ταξιδέψει για τις κυκλάδες που είναι και ο προορισμός των πλοίων. δεν νομίζω ο σκοπός αυτής της κατάληψης να είναι ότι θέλουν να πλήξουν τις κυκλάδες σαν σύμπλεγμα νησιών περισσότερο από την κυβέρνηση ή/και το αντίστοιχο υπουργείο, την αγαπημένη τους ασχολία δηλαδή.
να μου πεις αυτό είναι και το νόημα του συνδικαλισμού. θα διαφωνήσω λίγο σ' αυτό το σημείο (ωραίος ο διάλογος που έχω ξεκινήσει με τον εαυτό μου. τι λέγατε mr. hyde??) γιατί πραγματικά ο συνδικαλισμός στην ελλάδα είναι όπως οτιδήποτε άλλο: μια μόνιμη αντίδραση στα πάντα, ένας μόνιμος αντίλογος που δεν έχει καμία ουσία και βάση αφού ποτέ δεν αντιπροτείνουν υπαρκτές λύσεις, μια μόνιμη γκρίνια και μιζέρια για οτιδήποτε πάει να αλλάξει ακόμα και αν είναι τελικά για καλό, μια φωνή που όλοι νομίζουν ότι εξυπηρετεί το κοινό συμφέρον και εκφράζει την κοινή γνώμη, ενώ στην πραγματικότητα έχει καταντήσει να είναι το φερέφωνο του κομουνισμού, που με την σειρά του έχει καταλήξει να είναι "της αριστεράς και της καθόδου", αντί προόδου, την οποία (πρόοδο) προσπαθούν να αποτρέψουν με κάθε τρόπο τα μέλη της. αλλά αυτό είναι μια τεράστια ιστορία.
έχω πολλές απορίες σχετικά με το ΠΑΜΕ. αρχικά τι δουλεία κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, γιατί το να τραμπουκίζεις κόσμο, πλοία, γραφεία, επιχειρήσεις ή όπου αλλού χώνουν την μύτη τους, δουλεία δεν το λες.
επίσης απορώ γιατί δεν έχει βρεθεί ούτε ένας άνθρωπος να τους πετάξει μες την θάλασσα, εκεί αγκυροβολημένοι που είναι πάνω στους καταπέλτες, μπας και ησυχάσουμε επιτέλους απ' όλους αυτούς. τους αργόσχολους. μα κανείς πια?
δεν μπορώ να μπω καν στην λογική με την οποία ξυπνάνε ένα πρωί και όπως όλοι μας πάμε στην δουλεία μας, αυτοί πάνε στην δική τους, μια κατάληψη στον καταπέλτη του blue star μια τυπική μέρα, κλείσιμο της κηφισίας μια άλλη, συνηθισμένα πράγματα δηλαδή. το πιο αστείο απ' όλα είναι όχι ότι το κάνουν, αλλά το ότι μπορούν μάλλον ασκώντας το συνταγματικό δικαίωμα του "έτσι θέλω κάθετος 34/2010".
εκτός από το πως το κάνουν θεωρητικά, πως το σκέφτονται δηλαδή, απορώ και για το πρακτικό του θέματος, πως διάβολο καταλαμβάνεις τον καταπέλτη ενός πλοίου? πάνε εκεί οι του ΠΑΜΕ και κρεμιούνται με δόσεις από την άγκυρα, στήνονται μπροστά στην μπουκαπόρτα ανα 8ώρα (για να δικαιολογείται και ο μισθός)? δεν καταλαβαίνω. νιώθω το τριχωτό της κεφαλής μου να βγάζει φλόγες στην σκέψη όλων αυτών των ανθρώπων στο λιμάνι του πειραιά που ξεκίνησαν το πρωί από το σπιτάκι τους με σκοπό να βρεθούν σε ένα νησάκι των κυκλάδων το απόγευμα, και αντ' αυτού, πρωταγωνιστούν στην λαϊκή θεατρική παράσταση του θιάσου του ΠΑΜΕ με τίλο "το τέλος της λογικής".
σενάριο- σκηνοθεσία: αλέκα παπαρήγα.
μεταξύ αυτών που περιμένουν από τους αργόσχολους να τους αφήσουν να ταξιδέψουν, είναι και πολλοί τουρίστες που μαζί με τα σουβενίρ από τα κυκλαδίτικα νησιά, θα κουβαλήσουν στην χώρα τους και το πόσο ηλίθιοι και ούγκα είναι οι έλληνες και γενικά πόσο κούραση είναι να προσπαθήσεις να περάσεις καλά στην ελλάδα. απ' όπου και να το πιάσεις δηλαδή, από τον παππού στο χωρίο που βλέπει τις τουρίστριες και κουνάει πάνω κάτω την κεφάλα του για τα μίνι, από την κυρία ευτέρπη που δεν μιλάει γρι αγγλικά και πιστεύει ότι ακόμα και στην νοηματική θα καταφέρει να κοροϊδέψει τον τουρίστα, από τον ταβερνιάρη που σερβίρει χτεσινό φαγητό στόκο και το παρουσιάζει σαν ολόφρεσκο και χίλια δύο άλλα γραφικά παραδείγματα.
σε τέτοιες εποχές (15% μείωση στις κρατήσεις ξενοδοχείων σε σχέση με πέρυσι που μεταφράζεται σε 2 δις. ευρώ ζημιά) που ο τουρισμός είναι ότι μας έχει απομείνει να προμοτάρουμε, για να ανταγωνιστούμε την ευρώπη, του ρίχνουμε τόση λάσπη που ούτε για λασπόλουτρα δεν θα μας προτιμούν.
από την άλλη, σαν να μην είναι όλα αυτά αρκετά, τα ξενοδοχεία αυξάνουν κατά 5-7% τις τιμές τους, ενώ ολόκληρη η ευρώπη τις μειώνει.
μια κοπέλα από το γραφείο πήγε βερολίνο για μια βδομάδα και ξόδεψε 116 ευρώ. με φαγητό και ποτό κάθε μέρα έξω. το οποίο βέβαια είναι πολύ λογικό ποσό αν σκεφτείς ότι η μπύρα κοστίζει 2 ευρώ και το καλύτερο τούμπανο μπεργκερ 7. εδώ ούτε στην κάτω μαγούλα δεν πίνεις μπύρα με 2 ευρώ. για να μην σχολιάσω ότι στα goody's το μπεργκερ κάνει 6.
μ' αυτά και μ' αυτά θα πέσω για ύπνο και θα φαντάζομαι λαχταριστά ζουμερά γερμανικά μπιφτέκια και μάλλον θα μου τρέχουν τα σάλια. καλή μου όρεξη.