ένας άνθρωπος με το δικό μου νευρικό σύστημα, δύσκολα μπορεί να διατηρηθεί σε μια μόνιμη ψυχολογική κατάσταση για περισσότερο από ένα 24ωρο. εγώ έκανα τον άθλο να παραμείνω ντοπαρισμένη από το σάββατο, αν και ακόμα και τότε, στις πολύ πρωινές ώρες που γυρνούσα σπίτι και η κούραση χτύπαγε κόκκινο, έχασα τον έλεγχο και μεταμορφώθηκα στον παλιό κακό μου εαυτό, αλλά τελικά η καλοσύνη υπερίσχυσε και το φωτοστέφανο μου έλαμψε ξανά.
για την σημερινή απεργία έχω ξεκινήσει από χτες να βρίζω τις μάνες όλων των εργαζομένων, να δημοσιεύω τα καντήλια μου στο FB, έριξα και κάτι απειλές στο twitter, έγκωσα, στέρεψα και ησύχασα. το να μαθαίνω όμως ότι αυτή η γαμημένη η απεργία θα κρατήσει μέχρι και την τρίτη πραγματικά δεν μπορώ να το αντέξω.
δεν μπορεί ρε παιδί μου ο οργανισμός μου να αντέξει τόση κοροϊδία, πως να το κάνουμε.
αυτό μου με κάνει πιο πολύ απ' όλα έξαλλη είναι που κανείς μας δεν κάνει πλέον τίποτα, για τίποτα.
απλά λέμε "α! οκ απεργία" και κάπως έτσι τελειώνει η ιστορία.
και αυτοί συνεχίζουν να κάνουν ή μάλλον να μην κάνουν την δουλεία τους και κάπως έτσι παγιώνεται η κατάσταση.
μα καλά δεν υπάρχει κανείς να κρίνει αυτές τις απεργίες σαν παράνομες, σαν καταχρηστικές, σαν κάτι αρνητικό τέλος πάντων.
αποφάσισα να απεργήσω και εγώ λοιπόν! ξεκινάω και εκστρατεία κιόλας να πείσω όσους περισσότερους μπορώ. θα απεργώ κάθε φορά που θα πηγαίνω να βγάλω το εισιτήριο μου για τα μέσα και θα παρακαλάω να πέσω πάνω σε ελεγκτή. να δουν και αυτοί τι σημαίνει να απεργείς από τις υποχρεώσεις σου ως πολίτης και ας με τραβολογάνε μέχρι και τον κορυδαλλό δεν με ενδιαφέρει.
σε έναν ηλεκτρονικό διάλογο σήμερα το πρωί, μου λέει ένας φίλος μου "μα απολύθηκαν τόσοι άνθρωποι" σαν δικαιολογία για την απεργία. ΟΚ. δεν θέλω να ακουστώ κυνική αλλά δυστυχώς πολλοί άνθρωποι απολύονται κάθε μέρα, και όχι μόνο τώρα που περνάμε και θεωρητικά δύσκολες μέρες, αλλά και παλιότερα που ήταν όλα ρόιδο. το να σε απολύουν είναι τρομερά δυσάρεστο (been there, done that) και πόσο μάλλον όταν έχεις και οικογένεια, αλλά πραγματικά η ζωή συνεχίζεται. get over it, φρόντισε να καλύψεις τις πολύ άμεσες υποχρεώσεις με τα λεφτά της αποζημίωσης και ξεκίνα πάλι από την αρχή να φτιάξεις την ζωή σου. μην περιμένεις μια απεργία για να διεκδικήσεις τα δικαιώματα σου και μετά να βυθιστείς στην καλοκαιρινή ραστώνη και "από σεπτέμβρη βλέπουμε".
τίποτα απο τα παραπάνω όμως δεν σου δίνει το δικαίωμα να επιβαρύνεις τόσους ανθρώπους και να πηγαίνεις κόντρα στην εξέλιξη τους με το σκεπτικό του αφού δεν μπορώ να παώ εγώ στην δουλεία μου δεν θα πας ούτε εσύ.
σήμερα το πρωί, πριν έρθω στο γραφείο χάζευα στην τηλεόραση και σταμάτησα στην εκπομπή του παπαδάκη όπου είχε καλεσμένο τον εκπρόσωπο κάποιου σωματείου που εκπροσωπεί κάποιους απ' όλους αυτούς που απεργούν ή/και απολύθηκαν. ο παπαδάκης του έλεγε ότι ειδικά αυτές τις μέρες που η θερμοκρασία θα είναι στα ύψη μήπως θα ήταν καλή ιδέα να μεταφέρουν έστω (αν όχι ακυρώσουν) την απεργία τους για κάποια άλλη μέρα που δεν θα πεθαίνεις από την ζέστη και ο τύπος απάντησε: "κύριε παπαδάκη μου, τα μέτρα που έχει πάρει η κυβέρνηση καίνε και τσουρουφλίζουν όλους μας πολύ περισσότερο από την ζέστη", μα του λέει ο παπαδάκης "δεν θα μπορούμε να κυκλοφορήσουμε αύριο στο κέντρο της αθήνας" και συνεχίζει αυτός "ας μην κυκλοφορήσετε τότε κύριε παπαδάκη μου" με ύφος κιόλας ότι τόσο καιρό μας κουβαλάνε στις πλάτες τους και δεν μπορούν άλλο.
αχ με έχουν κουράσει αφόρητα όλα αυτά.
πραγματικά δεν μπορώ να ασχοληθώ άλλο, αλλά ούτε η παραίτηση φαντάζει σαν την καλύτερη λύση.
σήμερα το πρωί μίλαγα με την λυδία και έπιασα πρώτη φορά τον εαυτό μου να μιλάω αγχωμένη λες και έτρεχα στον μαραθώνιο. τι συζητάγαμε? για το μέλλον.
ήθελα να χωρέσω όλες μου τις σκέψεις, τις ανασφάλειες, τα θέλω και τα "θα" σε μια ανάσα ακριβώς όπως θα ήθελα να μπορούσα να κάνω και στην πραγματικότητα.
να τα βάλω όλα μαζί κάπου, ήρεμα και οργανωμένα, βολεμένα και τακτοποιημένα και εγώ απλά να τα ζούσα. να έκανα πράξη όλα τα υπέροχα που έχω στο μυαλό μου. όλα αυτά για τα οποία ζηλεύω όλους τους άλλους για τον ελεύθερο χρόνο που έχουν για να τα κάνουν.
το μόνο καλό είναι ότι τόσες ώρες που θα περάσω στο αυτοκίνητο αυτές τις μέρες με την απεργία, θα έχω όλο τον χρόνο στην διάθεση μου να σκεφτώ κι άλλους χειρότερους και πιο ενοχλητικούς τρόπους για να εκδικηθώ το μετρό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου