meet the fockers

τον τελευταίο καιρό, ίσως περισσότερο από ποτέ, με απασχολεί το θέμα της οικογένειας. όχι της εν δυνάμει (προφανώς!!!!!!) αλλά της ήδη υπάρχουσας aka τους γονείς, τους θείους, τις γιαγιάδες, τα σκυλιά, τα σπίτια, τις κληρονομιές, όλα αυτά τα κέρατα που συνήθως υπάρχουν μόνο για να σου κάνουν την ζωή δύσκολη.
με τους γονείς μου έχω όπως όλα τα παιδιά μια σχέση αγάπης. συμπάθειας δεν ξέρω, γιατί δεν νομίζω ότι είναι και αυτός ο ρόλος τους.
σχέση ανταγωνισμού? όχι γιατί δεν θέλω να τους μοιάζω σε κάτι.
σχέση ζήλιας? πάλι όχι.
σχέση σεβασμού? ίσως, όχι by default αλλά από αμοιβαία παραδοχή.
για χρόνια προσπαθούσα να αποκτήσω την αποδοχή και αναζητούσα τον έπαινο τους σε κάθε μου πράξη, κίνηση ή απόδοση, αλλά τα τελευταία παραιτήθηκα πανηγυρικά απ' αυτή την ψυχοφθόρα αναζήτηση γιατί πολύ απλά δεν βρίσκω πια κανένα νόημα σε αυτό. θεωρώ τρομερά μίζερο να αναλώνεις όλη σου την ζωή προσπαθώντας να ακούσεις ένα μπράβο από τον γονιό σου και εκείνος με σκεπτικό από την εποχή του μεσοπολέμου να στο στερεί για να σε σκληραγωγήσει ή να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο/παιδί/επαγγελματία/σπαρτιάτη.
αυτό οδηγεί, συμπεραίνω τελικά, σε τρομερά συμπλέγματα και φυσικά σε δυστυχισμένους ανθρώπους. χαίρομαι που δεν επέτρεψα ποτέ στον εαυτό μου να χωρέσει σε μια από τις δύο κατηγορίες, και μπορώ πια να απολαμβάνω ελεύθερη την ζωή μου χωρίς να ενδιαφέρομαι για το αν θα εγκρίνουν οι γονείς μου τις επιλογές μου, που για κάποιες από αυτές με είχαν παρακινήσει κιόλας να πράξω λάθος ή μάλλον σωστά για τα δικά τους μάτια, αλλά λάθος για την πορεία της ζωής μου όπως αποδείχτηκε πολύ αργότερα.
κλασσικό παράδειγμα το αμόκ των γονιών για επαγγελματική αποκατάσταση με ακόμα πιο κλασσική την προτροπή του να πιάσεις μια δουλειά (ευτυχώς η οικονομική μας τάξη μας επιτρέπει να μην την χαρακτηρίζουμε "δουλίτσα") απλά για να μην κάθεσαι ή για να συντηρείς υποτυπωδώς κάποιες ανάγκες σου ή για να πιάσουν τόπο τα λεφτά που επένδυσαν στις σπουδές σου τόσα χρόνια.
το αποτέλεσμα του να πέσεις με τα μούτρα στην πρώτη δουλειά που θα παρουσιαστεί στην ζωή σου είτε επειδή την πρότεινε ένα πολύ καλό κονέ του μπαμπά και είναι ντροπή να τον απογοητεύσετε οικογενειακώς ή επειδή η δουλειά αφορά μια πολύ καλή εταιρεία που ο μπαμπάς πάντα θαύμαζε, οδηγεί στο να μην βρεις ποτέ τον χρόνο να κάτσεις να σκεφτείς τι πραγματικά θέλεις να κάνει στην ζωή σου, που θέλεις να δουλέψεις και προς τα που θέλεις να προσανατολιστείς, στο να αλλάζεις καριέρες και κλάδους σαν τα πουκάμισα και φυσικά να εξαρτάσαι ακόμα οικονομικά από αυτούς αφού η θέση που σε παρότρυναν να πάρεις παρουσιάζοντας την σαν ευκαιρία που δεν πρέπει να προσπεράσεις, κοστολογείται στα 800ευρώ καθαρά.
τις συνέπειες αυτού πιστεύω τις ξέρουμε όλοι πολύ καλά (πάντα θα ξεκινάς από το μηδέν και ότι έχτιζες τόσα χρόνια κάπου αλλού, στο καινούργιο "άλλου" θα μετράει όσο μετράει και η παρουσία της καθαρίστριας). ο πολύτιμος αυτός χρόνος που εγκληματικά οι γονείς σου σου στερούν από τον εαυτό σου και τις επιλογές σου έχει σαν συνέπεια εσένα να συμβιβάζεσαι σε μια δουλειά μόνο και μόνο για να μην σε χαρακτηρίσουν εκείνοι (πάλι. πάντα.) σαν χαραμοφάη ή σαν "δεν κάνεις τίποτα όλη μέρα", ένα ακόμα κλασσικό παράδειγμα ελληνικής γονικής υποστήριξης.
δεύτερο έγκλημα που τους έχουμε αφήσει να διαπράττουν εις βάρος μας είναι η δυσκολία τους να απογαλακτιστούν από εμάς. μας κρατάνε στο σπίτι με το φόβητρο του ότι δεν θα τα καταφέρουμε μόνοι μας (και δυστυχώς οι καιροί το ενισχύουν), αλλά ο πραγματικός λόγος πίσω απ' αυτή την παράνοια είναι ότι η ζωή τους θα είναι πολύ βαρετή εάν έχουν μόνο να κρίνουν ο ένας τον άλλον. χρειάζονται ποικιλία. πολύ δύσκολα η ελληνική οικογένεια θα βοηθήσει το παιδί της (στα τραγικά συστατικά αυτής της εξίσωσης το φύλο δεν παίζει καμία σημασία και νομίζω θα πρέπει να το κατοχυρώσουμε σαν παγκόσμια απόδειξη για την ισότητα) να φτιάξει το βιός του και να εγκατασταθεί σε ένα δικό του νοικοκυριό όπου θα μπορεί εκεί ελεύθερα να αποφασίζει εάν η χλωρίνη με άρωμα λεμόνι του καθαρίζει καλύτερα τα μπάνια από την απλή, όπως και να μπορεί εκείνο να διαλέξει άρωμα για το απορρυπαντικό ρούχων.
αλλά όχι! οι γονείς εκεί, να επιμένουν ότι άμα δεν υπάρχει λόγος να φύγεις από το σπίτι, για τα κορίτσια ο λόγος είναι να παντρευτούν και για τα αγόρια..απολύτως κανένας τώρα που το σκέφτομαι, "γιατί να φύγεις από το σπίτι? τι δεν σου φτάνουν όσο σου προσφέρουμε εμείς τόσα χρόνια?"
κόντρα στον φασισμό που λέει ότι από το πατρικό σπίτι φεύγεις είτε με στεφάνι γάμου ή με κηδείας *εξωαποδωπαναγιαμουφτουφτου* το να προσπαθήσεις να δημιουργήσεις σπίτι από την αρχή χωρίς την βοήθεια του alpha, εκτός απ' όλες τις πρακτικές και οικονομικές δυσκολίες που έχεις να αντιμετωπίσεις, τρως και την ατέρμονη γρίνα των γονιών σου που φυσικά δεν αντιλαμβάνονται ούτε σε ένα τόσο δα μικρό ποσοστό του εγκεφάλου τους ότι το να ζεις με τον γκόμενο σου (και να θες να παραμένει αιώνια γκόμενος σου) δεν σε κάνει δεσποινίς ελενίτσα wannabe κυρία κοκοβίκου, αλλά ένα απολύτως φυσιολογικό άτομο.
το χειρότερο σενάριο έρχεται όταν αποφασίζουν εκείνοι, για σκοτεινούς και εντελώς μυστήριους λόγους, να στο αγοράσουν. για το σπίτι αυτό θα πρέπει να τους είσαι αιώνια υποχρεωμένος και θεωρητικά τους το χρωστάς για το υπόλοιπο της ζωής σου. η παρουσία τους εκεί μπορεί να μην είναι φυσική, αλλά είναι σαν να είναι εκεί αφού σε υποχρεώνουν να τους δίνεις γραπτή λίστα υπογεγραμμένη από τον θυρωρό βάρδιας για το ποιος μπήκε, βγήκε και πόσο έκατσε στο σπίτι ΤΟΥΣ που δεν θα γίνει ποτέ δικό σου.
οι γονείς είναι οι μόνοι άνθρωποι σ' αυτόν τον πλανήτη που μπορούν με μαθηματική ακρίβεια να σε οδηγήσουν στα όρια της τρέλας ή και της εγκληματικότητας, αυτό και μόνο δεν μπορεί να αποτελεί για μένα λόγο να τους συμπαθώ. σε ένα κουτάβι ίσως και να συγχωρούσα ότι μου κατουράει το χαλί γιατί είναι γλυκούλη, σε ένα βρέφος επίσης, ίσως και να μην με πείραζε που έκανε τον εμετούλη του στον ώμο μου γιατί είναι γλυκούλη, αλλά όχι, οι ενοχλητικές και άκρως ελληνικές συνήθειες των γονιών μου δεν είναι καθόλου γλυκούλες.
το "από μακρυά και αγαπημένοι" λειτούργησε άψογα όσο καιρό ήμουν στην αγγλία με εμένα τρισευτυχισμένη που δεν τους είχα πάνω από το κεφάλι μου να με τρώνε με την μουρμούρα τους και να μου υπογραμμίζουν κάθε μέρα σαράντα φορές οτιδήποτε κάνω λάθος, και με αυτούς άρχοντες στο βασίλειο του σαλονιού και της κουζίνας αντίστοιχα χωρίς περιττούς εισβολείς να τους ανακατεύουν τον χώρο.
τώρα καταλαβαίνω γιατί πολλοί γάμοι στην ελλάδα δεν λειτουργούν... το κακό διπλασιάζεται.