Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

candid camera

ορισμένες φορές νομίζω ότι πρωταγωνιστώ σε pranks σαν αυτές που κάνει ο ashton kutcher στους διάσημους ή ακόμα χειρότερα σαν μια εκπομπή που έβλεπα στην αγγλία που βάζουν ένα χρονόμετρο τύπου 1 λεπτό και στήνουν ολόκληρο σκηνικό σε ανυποψίαστους πελάτες. το concept είναι σε πόσο χρόνο θα καταφέρουν να τους εξοργίσουν. εάν περάσει ο προκαθορισμένος χρόνος κάθε φάρσας και οι ανυποψίαστοι παραμείνουν ψύχραιμοι τότε κερδίζουν 100 λίρες ή όσο είναι το αντίτιμο που πρέπει να πληρώσεις για την απουσία νευρικού συστήματος από τον οργανισμό σου.
κάπως έτσι νιώθω και εγώ με όλους τους τρελούς που συναντάω καθημερινά παντού. νιώθω σαν να με παρακολουθεί μια κρυφή κάμερα, η οποία κάνει ζουμ στις αντιδράσεις μου και σε κάποιο παράλληλο σύμπαν κάποιοι άνθρωποι γελάνε πολύ με αυτές.
σήμερα μεταξύ άλλων είδα: μια κοπέλα που κυκλοφορούσε με μια τρύπα περίπου όσο το μισό του δείκτη μας στο δεξί της πισινό και έναν τρελό που δεν είμαι και πολύ σίγουρη εάν είναι πραγματικός τρελός με χαρτί ή κάποιος που θα μπορούσε να είναι και φίλος μας και να παριστάνει τον τρελό μόνο και μόνο για να γελάει μετά με τους δικούς του φίλους.
αλήθεια, το έχω σκεφτεί πολλές φορές αυτό, μην είναι κάποιος που μας δουλεύει παριστάνοντας τον τρελό για κάποιο social behavior πείραμα.
τέλος πάντων, ο τύπος αυτός λοιπόν που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι στο cast των παρατράγουδων, φλυαρεί ακατάσχετα σε όλη την διαδρομή, κάνοντας μάλιστα λογοπαίγνια για τον κάθε σταθμό. στο μέγαρο μουσικής για παράδειγμα λέει πάντα "μαρμελάδα βούτυρο" σαν να λέει μαρμελάδα φράουλα. λέει και άλλα ακαταλαβίστικα, κάτι ανάμεσα σε μπουρμπουλήθρες και baby talking. ταυτόχρονα κοπανάει το κομπολόι του τόσο δυνατά που θέλω να πάω να ουρλιάξω στο αυτί του να το βουλώσει. αν με άκουγε ο κωνσταντίνος να τα λέω αυτά θα μου έλεγε ότι θα έπρεπε να ντρέπομαι που ξεσυνερίζομαι τον τρελό. όμως εγώ δεν ντρέπομαι. και αντί να πάω να ουρλιάξω στο αυτί του μπας και σκάσει, έβαλα το trooper (σ' αυτό το σημείο θέλω να κάνω ένα ρηχό break και να δηλώσω πανευτυχής που μετά από αιώνες κατάλαβα τι είναι το hyperlink και μπορώ να κάνω και εγώ λέξεις να αντιστοιχούν σε σελίδες ή τραγούδια στο μπλογκ μου) να ουρλιάζει στο δικό μου ενώ περίμενα στωικά να έρθει ο σταθμός της λύτρωσης "γράφοντας" παράλληλα το ποστ αυτό στο μυαλό μου.
στην πλατφόρμα του μετρό σήμερα βρέθηκε ένας τύπος που άναψε πουράκι ΝΑΙ! ΠΟΥΡΑΚΙ μέσα στο σταθμό, πάνω σε μια πλατφόρμα γεμάτη κόσμο, όπου φυσικά μείναμε όλοι να τον κοιτάμε με τα στόματα μας ορθάνοιχτα σαν τους πιο ακριβοπληρωμένους και έμπειρους κομπάρσους στις φάρσες του βλάση μπονάτσου. ο τύπος, όχι μόνο το άναψε όπως θα έκανε σαν να βρισκόταν στο σπιτάκι του, αλλά μιλούσε κιόλας τόσο δυνατά στο κινητό του, που ήταν σαν να τα έκανε όλα αυτά προκλητικά μην και περάσει από κανέναν απαρατήρητος. κανείς δεν είπε τίποτα, ούτε και εγώ που έβραζα μέσα μου από οργή και αγανάκτηση, κυρίως επειδή δεν του είπα τίποτα μιας και ήμουν πολύ κουρασμένη να το παίξω λαϊκή ηρωίδα για άλλη μια φορά. όταν μόνο έφτασε το βαγόνι, απλά το είπα στην οδηγό του που κατέβηκε φυσικά και του έκανε παρατήρηση δείχνοντας του απλά την πινακίδα που υποδεικνύει ότι απαγορεύεται το κάπνισμα, σαν να μην συμβαίνει και κάτι τόσο τρομερό πια. το έσβησε πατώντας κάτω.
σχόλια για το συγκεκριμένο περιστατικό δεν υπάρχουν. ο καθένας ας βγάλει τα δικά του συμπεράσματα για το ποίοι είμαστε, τι κάνουμε και που πάμε.

2 σχόλια:

  1. Δεν ξέρω αν θέλω να πετάξω κάτι τέτοιους απο την αποβάθρα στις γραμμές όταν πλησιάζει ο συρμός ή αυτούς που μπουκάρουν τρέχοντας σάν λαγονικά για θέση-συνήθως είναι οι ίδιοι που στέκονται αριστερά στις κυλιόμενες σκάλες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. χαχα πραγματικά όλοι αυτοί που περιγράφεις ανήκουν στο ίδιο μισητό ειδός του νεο-νεατερνταλ-έλληνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή